'Straks in de pillenfabriek? Toedeloe!'
Uit de Leeuwarder Courant van donderdag 15/4/2004.
Al diverse malen hebben we bericht over de ondergang van stichting
Sportwerk Friesland en de door haar ontslagen werknemers. Het laatste
bericht daarover van 21/12/2003 luidde: "Banen werknemers Sportwerk voor
half jaar gered door akkoord UWV en gemeente Leeuwarden."
Maar hoe ging dit nu verder? Pas ergens in februari verscheen een
stichting Banenplan reïntegratie in beeld, een mistig stichtinkje van
Reax BV. Die speelt nu zolang voor werkgever. Wij hebben echter nooit
een inleenovereenkomst meer gezien, ondanks dat we daar wel om hadden
verzocht. Daarom bleef weinig anders over dan 'onze' indertijd van
Sportwerk ingeleende werknemer de status te geven van vrijwilliger.
Situatie van 1 januari t.m. 31 januari 2004: Werknemer heeft nog
arbeidsovereenkomst met Sportwerk. Gemeente springt bij, zodat het loon
over januari 2004 nog kan worden betaald. Kantonrechter vonnist dat
alle werknemers per 1 februari 2004 ontslagen zijn.
Omdat Sportwerk echter al per 31/12/2003 de inleenovereenkomsten tussen
hen en de inlenende organisaties had opgezegd, hadden in januari jl. de
werknemers formeel gesproken wel een arbeidsovereenkomst, maar geen
werkplek meer...
Nadien bleef het een hele tijd stil en pas eind februari werd er tussen
de werknemer en Stichting Banenplan reïntegratie een arbeidsovereenkomst
getekend met terugwerkende kracht tot 1 februari 2004.
Maar zoals gezegd
is er aan het PEL nooit een (tijdelijke) inleenovereenkomst aangeboden.
M.a.w.: Vanaf 1 januari 2004 tot op heden zou de werknemer formeel
gesproken gewoon zijn loon kunnen ontvangen en vervolgens gewoon
thuisblijven.... Want vrijwilliger is bij het PEL nog echt vrijwilliger,
dat wil zeggen: Je spreekt iets onderling af puur uit wederzijdse vrije
wil.
Intussen is de Banenplan-werknemer opgeroepen door Reax voor een
reïntegratietraject: Eerst naar school voor 2 dagen per week en dan
een baan bij een call-centre voor in elk geval 1 jaar. Nu is het maar
net of je daar zelf wat happy mee bent, maar het vergaat andere v.m.
medewerkers van Sportwerk blijkbaar minder. Uit de Leeuwarder Courant
van donderdag 15/4/2004:
Door Niels Rigter
LEEUWARDEN - Ze zijn beheerders van de wijkgebouwen, buurtconciërge of uitbater van de Museumwinkel. Hun werk oogst waardering en aan het belang ervan twijfelt zelfs de VVD-politicus niet. Maar nu de gesubsidieerde arbeid politiek uit de gratie is, moeten ze elders aan de slag. Desnoods in de pillenfabriek.
[Het probleem is, dat onder de Wet werk en bijstand bijna alle arbeid als 'gangbare arbeid' wordt gezien en dat je alle 'gangbare arbeid' moet accepteren. Daarvoor ging het nog om 'passende arbeid', nu niet meer.]
Koffie, zware shag, gezucht. Geen megafoon te bespeuren, zelfs geen
oproepen tot staking, gisteren in buurthuis De Frosk in Aldlân-Oost.
"We kunnen wel gaan staken, maar wie heb je ermee?", legt
buurtconciërge Koos de Vries zijn lotgenoten voor.
[Dat klinkt heel keurig en positief, maar welke middelen heb je dan als je het met de gang van zaken oneens bent?]
Instemmend gemurmel. Nee, wij laten de oudjes niet zitten op hun klaverjasavond. Aan hun werkhouding ligt het dan ook niet dat ze straks aan een andere baan moeten.
Het is de Wet werk en bijstand, die de afbouw voorstaat van de Melkertbanen. Die hebben straks alleen bestaansrecht als ze leiden naar een gewone baan. "Maar ik héb al een baan", zegt De Vries. En niet zomaar eentje, al zou hij dat nooit van zichzelf zeggen. VVD-raadslid Wyb Feddema noemde hem vorig jaar nog onmisbaar voor Leeuwarden. "Van dat soort mensen moet een stad het hebben", zei Feddema toen.
[Het probleem is, dat de gemeente wel geld mag inzetten uit het werkdeel van het WWB-geld, maar alleen voor tijdelijke gesubsidieerde baantjes. M.i. zal er voor een aantal mensen die niet kunnen doorstromen naar onsubsidieerd werk toch weer iets blijvends in elkaar gezet moeten worden. Ik denk dan aan ons eigen verhaal over het terugploegen van geld uit het inkomensdeel van de WWB, aangevuld met wat eigen geld van de gemeente en wat inleenvergoeding naar draagkracht van de organisaties.]
Hoe anders is het nu. De 38 Leeuwarders die via Stichting Sportwerk Friesland een subsidiebaan hadden, kregen begin dit jaar collectief de zak. De gemeente beloofde het loon nog een half jaar door te betalen. Het UWV (Uitvoeringsorgaan Werknemersverzekeringen) zette EUR 200.000 opzij om ze binnen die tijd aan een vaste baan te helpen.
Het bracht ze bij reïntegratiebureau Reax, dat inmiddels twee ex-Sportwerkers aan een reguliere baan hielp. Voor nog eens negentien zit nieuw werk er aan te komen, verklapt Feiko Hielkema van Reax.
[We zijn nu eind april 2004 en het tijdelijke arbeidscontract loopt nog tot 1/8/2004. Zesendertig mensen zijn dus nog niet aan ongesubsidieerd werk geholpen. Eerst zien, dan geloven, dat dat lukt.]
Mooi toch? Niet dus, vindt de buurtconciërge. In de nieuwe wet is het begrip 'passende arbeid' namelijk vervangen door 'algemeen geaccepteerde arbeid'. Dus kregen De Vries en lotgenoten van Reax een baanaanbod bij de pillenfabriek in Oudehaske. "Toedeloe met je productiebaantje!", briest Ronnie Tielenburg, die optreedt als woordvoerder van de Sportwerkers. "Je mag nog niet eens zeggen: dat werk past niet bij me. Dan ben je werkweigeraar." Dan wacht het lot van de schrale bijstand.
[Als men dat werk weigert, dan draait het uit op bijstand met een strafkorting. Heeft men zelf inbreng gehad bij Reax? En zo ja, word daar dan naar geluisterd; wordt daar rekening mee gehouden? Of dicteert Reax alleen maar: Dat en dat hebben we voor je en daar moet je het mee doen? Overigens vraag ik me af: Heeft men zelf sollicitatiepogingen gedaan buiten Reax om? Is men zelf naar een uitzendbureau gestapt om te kijken of daar niet wat anders is te krijgen? Daar is men op zich m.i. vrij in.]
Wat te beginnen met al dit onrecht, vraagt Tielenburg zich af.
Ten
einde raad stuurt hij vandaag een brief aan het college om nog maar
eens te vragen: mogen we alsjeblieft onze geliefde banen houden? Het
zal wel niks uithalen.
"We zijn moegestreden", zegt Tielenburg. "De wijkgebouwen verliezen gemotiveerde krachten. Oudehaske krijgt er zeer
ongemotiveerde pillendraaiers bij."
[Ik begrijp niet dat Tielenburg nu nog niet begrijpt hoe de vork in de
steel zit: Er ZIJN geen permanente gesubsidieerde banen meer. Het besef
dat er toch iets moet zijn of komen voor mensen die niet kunnen
doorstromen leeft langzamerhand m.i. wel bij de leden van de commissie
Welzijn en B. en W, denken aan het oprichten van een stichting voor
'reserve-arbeidsmarktdoelgroepen' op experimentele basis in
het kader van de WWB, maar welke richting B. en W. daarbij precies voor
ogen staat is me nu nog niet duidelijk.
Ik vrees dat deze ontwikkelingen
ALS ze al zouden kunnen leiden tot behoud van hun banen, te laat komen.
Cynisch gesproken gaat dat wel vaker zo: Eerst worden de brokken gemaakt
en vervolgens wordt het wiel opnieuw uitgevonden, maar dan voor andere
mensen: Jij staat intussen bij de pillenfabriek aan de lopende band...
Je zou er ziek van worden...]