Ingezonden brief:
KRAKEN VERBIEDEN
OF ...?

Ontvangen d.d. zondag 12/10/2003 van Simon van der Meer: Tekst van brief over CDA-voorstel om het kraken van woningen te verbieden.

Het CDA wil het kraken van woningen verbieden. Dat zei het Tweede-Kamerlid Ten Hoopen zondag in het radioprogramma 'De andere wereld van zondagmorgen'. Eerder heeft de CDA-er een kamermeerderheid verworven voor een motie om leegstaande bedrijfspanden te beschermen tegen krakers.
Het belangrijkste argument is dat Nederland door het gedoogbeleid een grote aantrekkingskracht zou hebben op professionele krakers. Zij organiseren volgens het CDA grote feesten in de panden en trekken daarbij allerlei vormen van criminaliteit aan.

Bij de discussie over het kraken wordt weinig nagedacht over het waarom van het kraken en de reden waarom het laatste jaar het kraken weer enorm is toegenomen. Hoewel er onder de krakers - net zoals dat bij alle andere groepen mensen het geval is - ook criminelen zijn met slechte bedoelingen, is de voornaamste reden om te kraken de woningnood. Die is de laatste jaren explosief gestegen door een groot tekort aan sociale huurwoningen.

Juist het CDA zou dit moeten beseffen. Deze partij gaf in 1989 het startschot voor de afbraak van de volkshuisvesting. Staatssecretaris van volkshuisvesting Heerma schreef in zijn nota "Volkshuisvesting in de jaren negentig" dat corporaties zelfstandig moeten worden en zichzelf moeten financieren door commerciële activiteiten te ontplooien. De bouwsubsidies voor sociale huurwoningen werden afgebouwd. Sociale woningbouwverenigingen werden projectontwikkelaars.
De paarse kabinetten voltooiden de afbraak. Remkes, VVD-staatssecretaris van volkshuisvesting onder Paars 2, schreef in zijn nota "Mensen, wensen, wonen" dat woningcorporaties 30% van hun bezit moeten verkopen, desnoods onder dwang. De meeste corporaties gingen fanatiek aan de slag om dit streven waar te maken. Daarnaast werden, in samenwerking met gemeentes, overal in het land sociale huurwoningen gesloopt om plaats te maken voor koopwoningen. De nadruk van het beleid lag op het eigen woningbezit, waarbij geheel voorbij werd gegaan aan het feit dat er in dit land grote groepen mensen zijn die geen keus hebben tussen koop of huur.
Het resultaat: gigantische woningnood onder mensen die op een sociale huurwoning zijn aangewezen.

Een triest voorbeeld van wat zich anno 2003 afspeelt in de volkshuisvesting werd onder de aandacht gebracht door de kraakbeweging. In Amsterdam werden in september elf woningen gekraakt in de Van der Hoopstraat. De etages zijn in het bezit van woningstichting Patrimonium en meer dan een jaar geleden gerenoveerd. Sindsdien staan zij leeg in afwachting van een splitsingsvergunning. Na splitsing zullen deze voormalige sociale huurwoningen verkocht worden. Leegstand van meer dan een jaar en verkoop van sociale huurwoningen, dit ondanks wachtlijsten van meer dan acht jaar.

De angst van het CDA voor de kraakbeweging is terecht. Door de huidige omstandigheden staan veel bedrijfspanden leeg. Ondanks de dalende vraag naar dure woningen en het tekort aan sociale huurwoningen, wordt onverminderd doorgegaan met de bouw van dure wijken. Daardoor is het in de toekomst niet ondenkbaar dat ook villa's langere tijd leeg staan. Moest de kraker voorheen genoegen nemen met twee kookplaatjes en een eenvoudige douchecabine, in de toekomst kan hij de beschikking krijgen over een luxe keuken met inbouwapparatuur en een badkamer met bubbelbad. Een donker scenario voor de politiek. Helaas wordt het CDA door deze angst een ongeleid projectiel in plaats van dat deze en andere partijen zich hierdoor aan het denken laten zetten.

Het criminaliseren van de kraakbeweging is een laffe daad, waarbij wordt voorbij gegaan aan de werkelijke problemen in de volkshuisvesting, of liever gezegd het gebrek aan echte volkshuisvesting. De vraag is nu: gaan we symptomen bestrijden of de oorzaak aanpakken? Oftewel: gaan we het kraken van woningen verbieden of gaan we weer bouwen voor iedereen - ook de honderdduizenden woningzoekenden die niet kunnen kopen - door weer aanzienlijke hoeveelheden sociale huurwoningen te bouwen?