DWANGARBEID?
Ingezonden verhaal van Cleo Vellema


Op 8 september 2008 ontvingen we het volgende verhaal over de Leeuwarder Werkacademie van Cleo Vellema. Het verhaal had eerder gestaan in het blad "Toek":

DWANGARBEID?

De overheid wil dat alle bevolkingsgroepen meedraaien in de maatschappij. Dat dit nadelen heeft, ondervond Cleo Vellema. Zij schrijft over de verplichte reïntegratie voor mensen die in de bijstand zitten.

De gemeente heeft vorig jaar iets nieuws bedacht om de mensen in de bijstand te helpen met het vinden van een baan. Ik houd mijn hart vast, voornamelijk ook voor de mensen met een bijstandsuitkering en een psychische aandoening. Eigenlijk kan ik beter zeggen dat de gemeente zich inzet om mensen uit de bijstand te houden of er zo snel mogelijk voor zorgen dat ze uit de bijstand komen.

Hoe? Er is vanaf 2008 een startprogramma van twee weken, waarbij iedereen in de bijstand mee moet doen. Verplicht reïntegreren. Ook al ben je psychisch of lichamelijk afgekeurd, je wordt gewoon opnieuw gekeurd. De regelgeving is strenger geworden. Iedereen die kan lopen en praten volgt het startprogramma van twee weken, waarin alle redenen om niet te kunnen werken onder de tafel geschoven worden. Mensen die niet weten hoe een computer werkt, worden achter de computer gezet. Er was zelfs een vrouw die geen Nederlands sprak; daar kwamen ze halverwege de ochtend nog eens achter.

Stress
Ik heb in het startprogramma gezeten, samen met nog zeven mensen. De enige overeenkomst die we hadden, was dat we in de bijstand zaten. Er wordt niet gekeken naar achtergrond van een persoon, ze zetten gewoon iedereen bij elkaar.
Ik heb een psychische achtergrond, nou ja, ik ben nog steeds psychisch zeer kwetsbaar. Ik werd gek in die groep. We leerden hoe je solliciteert. Ja, ik wist wel hoe dat moest. Mijn probleem ligt bij het feit dat ik te gevoelig ben om te kunnen werken. Er werd niet geluisterd. Als wij als klant iets te zeggen hadden, werd dat al snel als aanval gezien.

Na twee weken stroom je door en moet je al het werk aannemen dat je krijgt aangeboden. Of het aansluit op je kunnen? Dat maakt niet uit. ls je maar werkt. Daarbij vind ik het meest vreemd dat er na twee weken al een diagnose gesteld wordt. En wel door personeel met een commerciële of maatschappelijke achtergrond.
Als er geen betaalde baan mogelijk is, moet je verplicht vrijwilligerswerk doen. Het gaat mijn verstand te boven. Hoe ver kan de gemeente gaan in het verplichten van werken en welke stress brengt dit met zich mee? Voor veel mensen is het al moeilijk om het hoofd boven water te houden zonder dat de bijstand elke keer moeilijk doet. Is dit vooruitgang? Ik zie het somber in.

Cleo Vellema


Einde ingezonden verhaal van Cleo Vellema.