In het kader van de verharding van het overheidsbeleid tegenover mensen die afhankelijk zijn van een uitkering, zie je nu ook allerlei clubs, die hun opzet en werkwijze veranderen om zich toch maar vooral daaraan op voorhand aan te passen. Uiteraard gaat het dan om een zo gunstig mogelijke uitgangspositie in de jacht op eventueel subsidiegeld van diezelfde overheid en het op termijn veiligstellen van de betaalde baantjes van de leidinggevenden.
Dit zie je ook gebeuren in de sector van de geestelijke gezondheidszorg.
Het volgende stuk werd ons toegestuurd door een van de (ex)deelnemers bij AanZet waarvan de naam bij ons bekend is.
De reden dat we het plaatsen is in de eerste plaats, dat bij AanZet kritiek niet meer welkom lijkt: plaatsing van het verhaal in het blad Toek werd namelijk geweigerd.
De reden dat we het plaatsen als regulier ingekomen stuk en niet in de aparte rubriek voor stukken die geweigerd werden, is de relatie die we zien in het verhaal over AanZet met de opkomst van de 'participatiebanen' ofwel verplicht werken zonder loon om je uitkering te mogen behouden, terwijl bij AanZet sfeer en werkwijze tot nu toe anders waren volgens insiders. Die ontwikkeling rukt op vooreerst in de bijstand, maar het lijkt een kwestie van tijd voordat dit ook geldt voor andere uitkeringen zoals WAO, WAJONG, WW ed.
Hieronder de tekst van het door AanZet geweigerde verhaal:
Of ik dit stuk uit woede, uit wrok of uit verdriet schrijf, maakt me eigenlijk niks uit. Ik wil dat niet alles meer onder stoelen en tafels gestoken wordt. Ik kan hier misschien moeilijkheden mee krijgen, het boeit me niet.
Waar gaat het over? De Stichting, ach stichting kan het en mag het al bijna niet meer genoemd worden, toch doe ik het; De stichting Aanzet. De stichting voor cliëntgestuurde projecten in Friesland. Een initiatief wat ontzettend vernieuwend was in de tijd dat het opgezet werd en nog steeds is. Groot respect heb ik voor Gitty, de vrouw achter deze fantastische stichting.
Mensen met een psychiatrische beperking kregen de kans om hun mogelijkheden te ontdekken, te ontwikkelen en uit te breiden met alle persoonlijke ondersteuning en veiligheid die daarvoor nodig was. De stichting had geen directeur, en dat had van mij zo mogen blijven. Helaas hoor ik nu steeds meer ex-medewerkers van de stichting vertellen dat zij daar werken niet meer als veilig ervoeren en dus ontslag hebben genomen.
Hun beperking, waar eerst deskundig en respectvol mee omgegaan werd, werd tegen hen gebruikt en werd zelfs de reden waardoor het werken binnen de stichting niet meer mogelijk was. Ik heb het hier niet over enkelen maar over meerderen.
Aanzet moet commercieel worden (wie heeft er behoefte aan Aanzet-mokken?), er moet meer subsidie komen, het moet groter, waardoor het onpersoonlijker wordt, en uiteindelijk moet Aanzet een plek worden waar je een veilige tussenbaan kan vinden, waarna je kunt doorstromen naar de reguliere arbeidsmarkt.
Wat betekent dat voor alle mensen waarbij AANZET het fucking eindstation was? Die mogen weer thuis gaan zitten. Dit jaar wordt aanzet, ooit bekend als de Stichting voor en door cliënten, 10 jaar. Ik zou zeggen: "gefeliciteerd en veel sterkte tijdens de ondergang van het schip". Zelfs de Titanic had meer kans van slagen!
UPDATE: Enige tijd nadat dit verhaal op de website was geplaatst, werd een van de mensen die bij AanZet dagbesteding hebben, lastig gevallen door een van de medewerksters, (naam bij ons bekend) omdat die dacht dat betrokkene wel iets met het PEL van doen zou hebben en hier dus wel meer van zou weten. Omdat mensen die daar werken erg kwetsbaar zijn en al snel van slag zijn te brengen, werd diegene zo bang, dat men zelfs geen poster van het PEL (die heel ergens anders over ging) voor het raam durfde te hangen in de eigen woning, bang dat AanZet dit zou zien en dat dit gevolgen zou hebben...
Degene die bovenstaand verhaaltje had geschreven, werd door AanZet op het matje geroepen, maar is daar verder niet ingetrapt.
Uiteraard was AanZet te scheiterig om het PEL te bellen als men dan zo'n bezwaar had tegen het verhaal op de website.
Kortom: weer een voorbeeld van hoe instellingen die zogenaamd het beste met mensen voor hebben, soms omgaan met psychisch kwetsbare mensen. Heel professioneel dus...
secretaris PEL