WAT NU WEER ?
Februari 2008
BULLETIN VAN DE STICHTING BLUT. ROBINSON STRAAT 139 LEEUWARDEN
THEMA: WERK MAKEN VAN JE LEVEN.


Tijdens een conferentie op 4/2/2008 in de Achemeatoren, met als thema "Werk maken van je leven" over nieuwe plannen van de gemeente inzake een "experiment op het gebied van re-integratie en maatschappelijke participatie", waarbij een van de sprekers staatssecretaris Aboutaleb was (Sociale Zaken en Werkgelegenheid), heeft Jan Post van stichting BLUT het volgende pamflet uitgedeeld. Het experiment betreft volgens het programma: "Het Innovatieprogramma Werk en bijstand (IPW)."
Het gaat om een tijdelijk experiment waar een zak met geld naast is gezet. Leeuwarden en Arnhem zijn experiment-gemeente. Hieronder de letterlijke tekst van het pamflet:


WAT NU WEER?
Februari 2008
BULLETIN VAN DE STICHTING BLUT. ROBINSON STRAAT 139 LEEUWARDEN
THEMA: WERK MAKEN VAN JE LEVEN.

Je werkt om te leven. En niet: je leeft om te werken. Het een kan niet zonder het ander. Maar er moet wel een fatsoenlijke verhouding zijn tussen werk en de meeropbrengst. Het is een basisgegeven in de economie. Je werkt om er iets meer van te maken. Het gaat dus niet aan om om cliënten voor een uitkering te laten werken. Over meten met twee maten gesproken. Werkgever en werknemer moeten gelijke voordelen hebben: een meerwaarde. Bij de huidige sociale wetgeving twijfelen wij van Blut daar sterk aan.

Je werkt om te leven. In de 20e eeuw heeft werk meer inhoud gekregen. Het was een manier om je te ontworstelen aan het grootste probleem dat een arbeider kende, namelijk de armoede. Werk was iets geworden waarmee je je kon emanciperen. En wie werk had was niet meer maatschappelijk te chanteren. Die hoefde geen armoede te vrezen. Die kon een betaalbaar huis huren. Die kon een fatsoenlijke maaltijd op tafel zetten.

De Wet Werk en Bijstand heeft de status van HET WERK naar beneden gehaald, ook voor degenen die nog echt werk hebben. Werk is een stok geworden om vele honden mee te slaan. Degenen die werk hebben zien dat hun positie wordt ondergraven door verdringen aan de onderkant. Vroeger normale banen worden tegenwoordig ingevuld door "reïntegreerbaren". Ook bij gewoon werk, ambacht, kantoor, of produktiearbeid zie je dat je positie op de arbeidsmarkt niet beter wordt.

En dat het vak, dus het bestaan van velen, wat betreft rechtspositie, loon, sociale verzekering en pensioen totaal wordt afgeknepen. Waar werk je nog voor? Om niet meer vooruit te komen? Dan is het oude begrip loonslavernij weer terug.

Want de Wet Werk en Bijstand heeft de arbeid losgekoppeld van het begrip emancipatie. Voor de werkenden, maar vooral voor degenen die geen werk hebben is de toekomst bizar. Dat valt duidelijk uit de cijfers te lezen: er zijn nu 70.000 mensen uit de Bijstand, nu zijn het Werkende Armen geworden. Wat is het voordeel? Het drukt nu niet meer op de begroting van Sociale zaken, maar soms op particuliere werkgevers, en grotendeels op Europese gelden en zo vallen ze lekker buiten de verantwoording van het Ministerie. Per saldo wordt de Nederlandse economie er niet beter van!

Ooit hebben wij als vertegenwoordigers van enkele belangenverenigingen de uitspraak van een hoofd van sociale zaken mogen noteren, dat niemand voor een TWEEDE keer een reïntegratie trajekt zou hoeven te volgen, TENZIJ men werkelijk serieus kans op werk had. Onlangs vernamen we uit n.b. De Telegraaf dat een stadgenoot na drie trajekten werk had gekregen. Op minimumniveau, dus ook een Werkende Arme. Aan de trajekten is dus wel 30.000 euro uitgegeven, en iets meer dan deze werkende arme in de bijstand kreeg.
Een wanprestatie van de wetgeving.
In dit geval is reïntegratie geen draaideur maar een mallemolen, je kunt er niet eens uit stappen om een luchtje te scheppen. Als je niet weerbaar bent krijg je een domweg tienrittenkaart.
En de wet geeft je geen enkele mogelijkheid tot weerbaarheid.

Dan zijn er nog de Participatie trajekten. Veel afgeschatte WAO-ers vallen hier onder. Dat was een uitkering gerelateerd aan hun vroegere loon, nu op het laagste niveau in de bijstand. Die moeten nu afgekeurd en wel ergens aan mee doen. Want we laten niemand vallen, is de ambtenaren geïndoctrineerd.
Ze kijken geen dossier in, want ieder moet de kans krijgen om weer in de maatschappij terug te kunnen keren, met of zonder geld. Op internet vinden we de ontsporingen in de uitvoering.
De ambtenaren zouden een onmenslijkheidclausule in hun werk moeten hebben. Om bepaalde regelingen die we altijd aan bezetters toeschreven te kunnen weigeren.

Of : beeft de markt bet denken bezet?


Einde tekst pamflet strichting BLUT