Ontvangen d.d. 7/4/2004 tijdens vergadering commissie Welzijn van
Wytse Tjoelker, lid werkgroep gesubsidieerde arbeid ABVAKABO: Inspraakverhaal op persoonlijke titel:
"Toekomst gesubsidieerde arbeid"
Bij agendapunt Beleid gesubsidieerde Arbeid 2004 met o.a. de
Verordening Overgangsrecht Gesubsidieerde Arbeid.
Op 7/4/2004 vergaderde de commissie Welzijn o.a. over de toekomst van de gesubsidieerde arbeid. Het ging met name daarbij om een Verordening Overgangsrecht Gesubsidieerde Arbeid voor 2004. Met toestemming van betrokkene plaatsen wij hieronder de complete tekst van het inspraakverhaal van een lid van de werkgroep gesubsidieerde arbeid ABVAKABO, t.w. Wytse Tjoelker, die op persoonlijke titel onderstaand verhaal hield:
Dames en heren,
Ik voel me sterk betrokken bij de ontwikkelingen rond gesubsidieerde
arbeid in Leeuwarden, ik heb sinds eind 1992 een contract als
Banenpooler, sinds 1998 WIW'er.
Ik voel me algemeen betrokken, ik heb verscheidene jaren in het bestuur
van de Ondernemingsraad WIW'ers gezeten en zo de landelijke en
plaatselijke ontwikkelingen van het beleid gesubsidieerde arbeid
gevolgd.
(Die OR wordt nog genoemd in de stukken, maar bestaat niet meer sinds
ontstaan Reax; WIW'ers zijn in de Reax-OR een structurele minderheid
gemaakt.)
De manier waarop de gemeenteraad van Leeuwarden de puzzel van dit
onderwerp oplost, is ook voor mij persoonlijk spannend; de oplossing
kan ook voor mij betekenen dat ik van een vaste arbeidsovereenkomst ga
naar geen-bijstandsuitkering, omdat ik de afgelopen jaren toch wat
gespaard heb (maar na m'n 65e 5% pensioen, 95% gat).
Nadat ik twee keer behandeling van het onderwerp door deze commissie
heb bijgewoond, heb ik niet veel illusies dat inspraakreacties de
uitkomst van de behandeling echt beïnvloeden. Misschien op bepaalde
detailpunten, misschien heb ik er straks nog een paar.
Ik heb dus niet veel illusies, maar wel -vanuit mijn betrokkenheid- de
behoefte om te reageren. Ik ben me er ook van bewust dat het
gemeentebestuur wat betreft de toekomst van de gesubsidieerde arbeid in
een moeilijk parket zit: als een geldstroom voor een bepaald doel sterk
vermindert, kun je in principe geen oplossing vinden die geen pijn doet.
Een belangrijke reden voor mij om nu toch een bijdrage tot de discussie
kwijt te willen is, dat naar mijn idee in de discussie essentiële
elementen van gesubsidieerde arbeid ontkend worden. De grondtoon van de
discussie over dit onderwerp door het gemeentebestuur is:
'Wij hebben
ons de afgelopen jaren erg ingespannen om problematische mensen extra
mogelijkheden te geven. Helaas hebben we daar nu minder geld voor, dus
moeten we bezuinigen en daarbij zo weinig mogelijk pijn doen.'
Gesubsidieerde arbeid was echter de afgelopen jaren -en is nog steeds-
veel meer dan alleen maar 'problematische mensen extra mogelijkheden geven'. Kort gezegd zijn bezuinigingen in de meeste gesubsidieerde sectoren (overheid, onderwijs, gezondheidszorg, cultuur enz.) deels
opgevangen met gesubsidieerde banen. Over 't algemeen is dat geen
officieel beleid geweest, voor onderwijs en gezondheidszorg was het
enkele jaren geleden wel officieel Haags beleid.
Het was blijkbaar politiek niet haalbaar om direct meer geld vrij te
maken voor de niet-commerciële sectoren.
De meest logische en zuivere oplossing is in zo'n geval om de CAO's
voor die sectoren zo aan te passen, dat men daar toch de nodige werkers
op een normale manier kan aanstellen. Dat had voor personeel met een
vast contract bezuiniging kunnen betekenen en dus onrust opgeleverd. In
plaats daarvan is gekozen voor een tweedeling tussen regulier personeel
en minder-betaald personeel onder het mom van integratie.
Er is sinds '98 op oud-Banenpoolers nogal wat druk uitgeoefend om
Melkertier, later ID'er te worden: 'Dan heb je een normale
arbeidsovereenkomst met je werkgever, en val je onder zijn CAO.
Ik leerde pas bij de vorige zitting van deze commissie, dat een klasse-assistent-ID'er aanzienlijk minder verdient dan een reguliere klasse-assistent. En de gemeente is nu minder verantwoordelijk voor de ID'ers?
Op zich klopt het gewoon niet, dat geld voor arbeidsintegratie gebruikt is om die genoemde sectoren draaiende te houden. Degenen die onder deze valse vlag soms jarenlang gewerkt hebben, hadden als meest waarschijnlijke alternatief baanloosheid. Slikken of stikken. Jarenlang, en nu nog in de vanavond voorliggende beleidsstukken, hebben we gehoord: 'een gesubsidieerde arbeidsplek is tijdelijk, ze moeten doorstromen naar een reguliere arbeidsplaats. Het moet ook vooral niet te aantrekkelijk worden, anders willen ze niet meer doorstromen'.
Doorstromen naar? Al die vacatures bij de gemeente, of in de genoemde
niet-commerciële sectoren, met overal personeelsstops? Of uiteindelijk
allemaal naar de commerci‰le sector? Megapool, Philips Drachten, SCI
Heerenveen? Flauwe voorbeelden, maar heeft U de goeie?
Als gemeentebestuurders van Leeuwarden moet u ongetwijfeld het
overzicht hebben hoe het de afgelopen jaren met de doorstroming van de
gesubsidieerd werkenden bij de gemeente is gegaan. Klopt dat een beetje
met de theorie achter de regelingen?
Algemeen is het gebrek aan doorstroming meestal verkocht met het
argument, dat het om een erg problematische doelgroep gaat.
'Het gaat
om mensen met een grote afstand tot de arbeidsmarkt. Overheid en
integratiebedrijven spannen zich erg in, maar helaas lukt dit niet
volgens plan, omdat dat er bij deze groep niet in zit.'
Als je naar
concrete betrokkenen zou kijken, snijdt dit argument vaak helemaal geen
hout.
Als je het wat treft, kun je als lD'er of WIW'er natuurlijk best een
plezierige werksituatie hebben. Je hoeft niet te kijken naar het
scheefgegroeide, onrechtvaardige systeem. Maar als je die mindere
positie de afgelopen jaren hebt geaccepteerd, wordt je nu als dank met
ontslag bedreigd. (Is het hier mijn redenering die krom is?)
Het lijkt er op, dat overheden de inkrimping van gesubsidieerde arbeid
gaan zoeken in een onacceptabel alternatief, het werken met behoud van
uitkering. Dat kan misschien tijdelijk acceptabel zijn als start, met
een perspectief. Maar om mensen die al een paar jaar gesubsidieerd
werken hun contract af te nemen en ze dan doorwerken tegen bijstand aan
te bieden (of dat zelfs te gaan eisen!) vind ik volstrekt asociaal. Er
was al sprake van onacceptabele rechtsongelijkheid, de WWB lijkt aan te willen sturen op wurgcontracten.
Op zich kan een regeling voor arbeidsintegratie voor beperkte tijd een
prima instrument zijn, voor sommige schoolverlaters, en herintreders.
Mensen met een arbeidshandikap horen niet daar thuis maar onder de wet
Sociale Werkvoorziening, Rhea of dergelijke. Daar zijn wachtlijsten
allang een probleem, dat biedt dus zonder uitbreiding geen alternatief.
Ik neem aan, dat het voor een gemeentebestuur moeilijk is om de geschetste scheefgroei van de arbeidsmarkt te corrigeren; dit hoort landelijk uitgewerkt te worden. (Plaatselijke creativiteit is zeker nodig!) Maar ik mis tot nog toe in de discussie in uw commissie enkele essentiële elementen van gesubsidieerde arbeid en ik hoor nog steeds 'argumenten' die naar mijn ervaring fabels zijn. Tot zover mijn algemene reactie. De discussie lijkt al behoorlijk ingekokerd, ik hoop dat een beschouwing van afstand nog invloed kan hebben.
Tot slot nog enkele opmerkingen naar aanleiding van de stukken bij dit punt en de ontwikkelingen en discussie tot nu toe:
# 'Geen gedwongen ontslagen', maar wel die 100-ID+70-WIW (in 4 jaar van 900 naar 400 plekken?) en het beëindigen van tijdelijke WIW--contracten. Daarbij zijn veel mensen die zich een jaar of meer aan een strohalm hebben vastgeklampt. Mensen, jongeren staan steeds minder vanzelfsprekend positief actief in de samenleving. Om dat te doorbreken is het NODIG om ze perspectief te bieden. Het mag geen optie zijn 'dat daar helaas geen ruimte voor is'. Dan maar geen nieuw museum of parkeergarage of herinrichting, bij wijze van spreken.
# Verordening overgangsrecht hoofdstuk 2 artikel 9 'Onverminderd de
bepalingen van titel 10, boek 7 van het Burgerlijk Wetboek, wordt de
dienstbetrekking opgezegd indien de werknemer
a. een aanbod tot passende arbeid in arbeidsverhouding anders dan een
dienstbetrekking heeft geweigerd te aanvaarden'.
Vanuit een dienstbetrekking een niet-dienstbetrekking accepteren,
eventueel onbetaalde arbeid, een vrijwilligerscontract? Onacceptabel,
en ik hoop dat het Wetboek het toch onmogelijk maakt.
(Een goeie manier om van contracten af te komen is ook, om structureel
te zorgen voor tekort aan vacatures. Dan mocht je volgens de WIW
contracten ontbinden.)
# Wordt geprobeerd per 1 juli of 1-1-2005 de vaste dienstbetrekking van
(ex-)WIW'ers. om te zetten in een tijdelijke, die vervolgens eventueel
niet verlengd wordt?
# Hoofdstuk, 3, artikel 14, re‹ntegratietrajecten, lid b.
geparafraseerd:
Het is verplicht mee te werken aan een reïntegratietraject. Anders
sancties, eventueel, contractbeëindiging? De WIW verplichtte per
1-1-'98 de gemeenten om een geschillencommissie in te stellen. Als ik
niet uiteindelijk iets gemist heb, heeft de gemeente Leeuwarden dat
ondanks gerichte verzoeken nooit gedaan.
Verplicht accepteren zonder objectieve beroepsmogelijkheid is Nederland
onwaardig.
ID'ers en WIW'ers vrezen op dit moment voor het verliezen van hun zekerheden. Voor zover die vrees ongegrond is, mag van de gemeente (Werkgever van de WIW'ers en schepper van de ID-plekken) gevraagd worden om hen daarvan zo spoedig mogelijk op de hoogte te brengen.
Wytse Tjoelker, WIW'er (lid werkgroep gesubsidieerde arbeid ABVAKABO;
bovenstaande o.p.t.)
w.j.tjoelker@freeler.nl
Hieronder volgt nogmaals zijn verhaal, maar nu voorzien van enig commentaar op sommige punten. Het commentaar staat tussen blokhaken []. Wie dus alleen zijn verhaal wilde lezen kan hier stoppen, wie ook het commentaar wil lezen, kan hier verder lezen:
Dames en heren,
Ik voel me sterk betrokken bij de ontwikkelingen rond gesubsidieerde
arbeid in Leeuwarden, ik heb sinds eind 1992 een contract als
Banenpooler, sinds 1998 WIW'er.
Ik voel me algemeen betrokken, ik heb verscheidene jaren in het bestuur
van de Ondernemingsraad WIW'ers gezeten en zo de landelijke en
plaatselijke ontwikkelingen van het beleid gesubsidieerde arbeid
gevolgd.
(Die OR wordt nog genoemd in de stukken, maar bestaat niet meer sinds
ontstaan Reax; WIW'ers zijn in de Reax-OR een structurele minderheid
gemaakt.)
De manier waarop de gemeenteraad van Leeuwarden de puzzel van dit
onderwerp oplost, is ook voor mij persoonlijk spannend; de oplossing
kan ook voor mij betekenen dat ik van een vaste arbeidsovereenkomst ga
naar geen-bijstandsuitkering, omdat ik de afgelopen jaren toch wat
gespaard heb (maar na m'n 65e 5% pensioen, 95% gat).
[Dit zijn dan vaak weer de persoonlijke consequenties als iemand in de
bijstand belandt: Eerst moet het z.g. bescheiden eigen vermogen worden
opgesoupeerd in een tempo van maximaal per maand 1,5 maal het bedrag wat
hij/zij anders zou hebben gehad in de bijstand. Het vrijgelaten vermogen
aan spaargeld in 2004 is voor een alleenstaande EUR 5065,00 en voor een
gezin of een eenoudergezin EUR 10130,00
Wat men wellicht kan doen als men met 'teveel' spaargeld richting
bijstand dreigt te raken, is bv. eens kritisch kijken hoe oud de
duurzame gebruiksgoederen zijn die men heeft en hoe het staat met de
hoeveelheid en kwaliteit van de kleding. Men zou bv. datgene wat al oud
is kunnen vervangen door goederen van goede kwaliteit, die lang mee
gaan. Heeft men dan nog 'teveel' geld, dan zou men kunnen denken aan bv.
een niet-afkoopbare koopsompolis (let op de voorwaarden!) die ingaat op
65-jarige leeftijd. Dit is geen onzinnige stap, als men een pensioengat
heeft. Laat het 'pensioengat' uitrekenen en raadpleeg een goede
belastinggids m.b.t. de mogelijkheid om hier een belastingaftrekpost van
te maken. Voordat de netto-contante waarde van een langlopende
koopsompolis qua kapitaal iets voorstelt, ben je al vele jaren verder en
qua belastingaftrekpost ben ik van mening dat aangezien zo'n
koopsompolis dan was aangekocht op het moment dat er nog geen sprake was
van bijstand, die belastingteruggave niet aan de soos hoeft te worden
afgedragen. Is de soos het daar dan niet mee eens, dan een
bezwaarschrift indienen. Reden:
M.i. gaat het bij een belastingteruggave
in dit voorbeeld om uitgesteld inkomen in de zin van artikel 32 lid 2
WWB: "Middelen die het karakter hebben van uitgesteld inkomen worden in
aanmerking genomen naar de periode waarin deze zijn verworven."
En in die periode was er nog geen sprake van bijstand.]
Nadat ik twee keer behandeling van het onderwerp door deze commissie
heb bijgewoond, heb ik niet veel illusies dat inspraakreacties de
uitkomst van de behandeling echt beïnvloeden. Misschien op bepaalde
detailpunten, misschien heb ik er straks nog een paar.
Ik heb dus niet veel illusies, maar wel -vanuit mijn betrokkenheid- de
behoefte om te reageren. Ik ben me er ook van bewust dat het
gemeentebestuur wat betreft de toekomst van de gesubsidieerde arbeid in
een moeilijk parket zit: als een geldstroom voor een bepaald doel sterk
vermindert, kun je in principe geen oplossing vinden die geen pijn doet.
Een belangrijke reden voor mij om nu toch een bijdrage tot de discussie
kwijt te willen is, dat naar mijn idee in de discussie essentiële
elementen van gesubsidieerde arbeid ontkend worden. De grondtoon van de
discussie over dit onderwerp door het gemeentebestuur is:
'Wij hebben
ons de afgelopen jaren erg ingespannen om problematische mensen extra
mogelijkheden te geven. Helaas hebben we daar nu minder geld voor, dus
moeten we bezuinigen en daarbij zo weinig mogelijk pijn doen.'
Gesubsidieerde arbeid was echter de afgelopen jaren -en is nog steeds-
veel meer dan alleen maar 'problematische mensen extra mogelijkheden geven'. Kort gezegd zijn bezuinigingen in de meeste gesubsidieerde sectoren (overheid, onderwijs, gezondheidszorg, cultuur enz.) deels
opgevangen met gesubsidieerde banen. Over 't algemeen is dat geen
officieel beleid geweest, voor onderwijs en gezondheidszorg was het
enkele jaren geleden wel officieel Haags beleid.
Het was blijkbaar politiek niet haalbaar om direct meer geld vrij te
maken voor de niet-commerciële sectoren.
[Juist: Maar al te vaak zijn inderdaad de gesubsidieerde banen gebruikt om bezuinigingen op reguliere banen op te vangen.]
De meest logische en zuivere oplossing is in zo'n geval om de CAO's
voor die sectoren zo aan te passen, dat men daar toch de nodige werkers
op een normale manier kan aanstellen. Dat had voor personeel met een
vast contract bezuiniging kunnen betekenen en dus onrust opgeleverd. In
plaats daarvan is gekozen voor een tweedeling tussen regulier personeel
en minder-betaald personeel onder het mom van integratie.
Er is sinds '98 op oud-Banenpoolers nogal wat druk uitgeoefend om
Melkertier, later ID'er te worden: 'Dan heb je een normale
arbeidsovereenkomst met je werkgever, en val je onder zijn CAO'.
Ik leerde pas bij de vorige zitting van deze commissie, dat een klasse-assistent-ID'er aanzienlijk minder verdient dan een reguliere klasse-assistent. En de gemeente is nu minder verantwoordelijk voor de ID'ers?
[Waar ik me altijd over heb verbaasd, was, dat het principe "gelijke beloning bij gelijke arbeid" altijd werd geschonden bij de ID/WIW banen en daarvoor ook bij de Banenpool-banen en dat de vakbonden daarover nooit eens een proefprocesje hebben gestart...]
Op zich klopt het gewoon niet, dat geld voor arbeidsintegratie gebruikt is om die genoemde sectoren draaiende te houden. Degenen die onder deze valse vlag soms jarenlang gewerkt hebben, hadden als meest waarschijnlijke alternatief baanloosheid. Slikken of stikken. Jarenlang, en nu nog in de vanavond voorliggende beleidsstukken, hebben we gehoord: 'een gesubsidieerde arbeidsplek is tijdelijk, ze moeten doorstromen naar een reguliere arbeidsplaats. Het moet ook vooral niet te aantrekkelijk worden, anders willen ze niet meer doorstromen'.
[Zo is Sita Brandsma van de Stadswachten wel verweten dat ze sommige ID-ers 150 procent WML (Wettelijk Minimum Loon) uitbetaalde: Een onterecht verwijt, omdat de grens voor een Instroombaan maximaal 130 WML was, maar voor een Doorstroombaan 150 WML. M.a.w.: Er werd geen enkele regel overschreden. En over onaantrekkelijk gesproken: Dat is ook een deel van de filosofie achter 'werken met behoud van uitkering' naast het feit, dat dit nog goedkopere arbeidskrachten oplevert dan ID/WIW-arbeidsplaatsen.]
Doorstromen naar? Al die vacatures bij de gemeente, of in de genoemde
niet-commerciële sectoren, met overal personeelsstops? Of uiteindelijk
allemaal naar de commerci‰le sector? Megapool, Philips Drachten, SCI
Heerenveen? Flauwe voorbeelden, maar heeft U de goeie?
Als gemeentebestuurders van Leeuwarden moet u ongetwijfeld het
overzicht hebben hoe het de afgelopen jaren met de doorstroming van de
gesubsidieerd werkenden bij de gemeente is gegaan. Klopt dat een beetje
met de theorie achter de regelingen?
[Nee, dat klopt niet. Er werd heel weinig gedaan aan doorstroming richting reguliere baan.]
Algemeen is het gebrek aan doorstroming meestal verkocht met het
argument, dat het om een erg problematische doelgroep gaat.
'Het gaat
om mensen met een grote afstand tot de arbeidsmarkt. Overheid en
integratiebedrijven spannen zich erg in, maar helaas lukt dit niet
volgens plan, omdat dat er bij deze groep niet in zit.'
Als je naar
concrete betrokkenen zou kijken, snijdt dit argument vaak helemaal geen
hout.
Als je het wat treft, kun je als lD'er of WIW'er natuurlijk best een
plezierige werksituatie hebben. Je hoeft niet te kijken naar het
scheefgegroeide, onrechtvaardige systeem. Maar als je die mindere
positie de afgelopen jaren hebt geaccepteerd, wordt je nu als dank met
ontslag bedreigd. (Is het hier mijn redenering die krom is?)
[Overheid en integratiebedrijven hebben zich m.i. nauwelijks ingespannen
om mensen te laten doorstromen. Kan men nu wel of niet doorstromen als
men puur naar de personen kijkt met een ID/WIW-baan en even niet naar de
arbeidsmarkt? M.i. moet dat per persoon bekeken worden: Sommigen kunnen
dan zonder meer doorstromen, anderen ook m.b.v. studie, bijscholing ed.
maar een bepaalde groep kan niet doorstromen. Dit feit wordt op zich nu
dan eindelijk vrij breed erkend in de commissie Welzijn, maar de
consequenties daarvan zijn nog niet getrokken: De Wet werk en Bijstand
verbiedt om m.b.v. dat geld ("het Werkdeel") permanente gesubsidieerde
banen te scheppen; alleen tijdelijk gesubsidieerd werk kan gefinancierd
worden uit dat 'Werkdeel'.
De consequentie is dan dat een gemeente uit
eigen middelen met bv. daarbij gevoegd, vrijgevallen besparingen uit het
'inkomensdeel WWB' waaruit de bijstand betaald wordt, moet inzetten om
permanent gesubsidieerd werk te scheppen voor een bepaalde groep mensen.
Ik denk dat er niets anders opzit dan dat maar te doen en denk dan aan
een groep van bv. 400 'blijvers'. Stroomt van die groep toch nog iemand
door naar regulier werk of valt uit door langdurige ziekte, dan kunnen
weer enige nieuwe mensen waarvan duidelijk is dat het ook 'blijvers'
zijn, bijgevoegd worden om het aantal weer op 400 te krijgen.]
Het lijkt er op, dat overheden de inkrimping van gesubsidieerde arbeid
gaan zoeken in een onacceptabel alternatief, het werken met behoud van
uitkering. Dat kan misschien tijdelijk acceptabel zijn als start, met
een perspectief. Maar om mensen die al een paar jaar gesubsidieerd
werken hun contract af te nemen en ze dan doorwerken tegen bijstand aan
te bieden (of dat zelfs te gaan eisen!) vind ik volstrekt asociaal. Er
was al sprake van onacceptabele rechtsongelijkheid, de WWB lijkt aan te willen sturen op wurgcontracten.
Op zich kan een regeling voor arbeidsintegratie voor beperkte tijd een
prima instrument zijn, voor sommige schoolverlaters, en herintreders.
Mensen met een arbeidshandikap horen niet daar thuis maar onder de wet
Sociale Werkvoorziening, Rhea of dergelijke. Daar zijn wachtlijsten
allang een probleem, dat biedt dus zonder uitbreiding geen alternatief.
[Ik ben ook tegen het tijdelijk toestaan van 'werken met behoud van uitkering' omdat je hiermee op het hellende vlak komt: Eerst tijdelijk voor een half jaar, over enige jaren is tijdelijk 2 jaar lang enz.]
Op zich kan een regeling voor arbeidsintegratie voor beperkte tijd een prima instrument zijn, voor sommige schoolverlaters, en herintreders. Mensen met een arbeidshandikap horen niet daar thuis maar onder de wet Sociale Werkvoorziening, Rhea of dergelijke. Daar zijn wachtlijsten allang een probleem, dat biedt dus zonder uitbreiding geen alternatief.
[Mensen met een forse arbeidshandicap horen inderdaad te vallen onder de Wet Sociale Werkvoorziening of Rea, maar in ons verhaal over de 'blijvers' die permanent zijn aangewezen op gesubsidieerd werk, gaat het in feite om mensen voor wie bv. het tempo te hoog is in het reguliere bedrijfsleven: In feite is het dan een vorm tussen regulier werk en de sociale werkplaats in geworden.]
Ik neem aan, dat het voor een gemeentebestuur moeilijk is om de geschetste scheefgroei van de arbeidsmarkt te corrigeren; dit hoort landelijk uitgewerkt te worden. (Plaatselijke creativiteit is zeker nodig!) Maar ik mis tot nog toe in de discussie in uw commissie enkele essentiële elementen van gesubsidieerde arbeid en ik hoor nog steeds 'argumenten' die naar mijn ervaring fabels zijn. Tot zover mijn algemene reactie. De discussie lijkt al behoorlijk ingekokerd, ik hoop dat een beschouwing van afstand nog invloed kan hebben.
Tot slot nog enkele opmerkingen naar aanleiding van de stukken bij dit punt en de ontwikkelingen en discussie tot nu toe:
# 'Geen gedwongen ontslagen', maar wel die 100-ID+70-WIW (in 4 jaar van
900 naar 400 plekken?) en het beëindigen van tijdelijke WIW--contracten.
Daarbij zijn veel mensen die zich een jaar of meer aan een strohalm
hebben vastgeklampt. Mensen, jongeren staan steeds minder
vanzelfsprekend positief actief in de samenleving. Om dat te doorbreken
is het NODIG om ze perspectief te bieden. Het mag geen optie zijn 'dat
daar helaas geen ruimte voor is'. Dan maar geen nieuw museum of
parkeergarage of herinrichting, bij wijze van spreken.
[Tijdens de vergadering stelde wethouder Van Mourik over die tijdelijke
WIW-banen dat het probleem te maken had met landelijk vastgelopen
CAO-onderhandelingen en dat er nog geen nieuwe CAO is. Als men de
contracten NU zou verlengen, ontstaan juridisch gesproken ambtelijke
rechten. Formeel was nl. een WIW-er met een eigen CAO nl. in dienst bij
de gemeente. Van Mourik beloofde om speciaal voor deze mensen (128
mensen stelde hij) een extern werkgeverschap juridisch te regelen en de
mogelijkheden van detachering te onderzoeken. Zij zouden, als dat niet
lukte, z.i. als eerste via de Wet werk en Bijstand geholpen moeten
worden. Eigenlijk ontstaat dan m.i. weer zoiets als Sportwerk, het
uitzendbureau voor ID-ers.... Voor wat betreft het WWB-scenario:
Dan
kunnen het op z'n best tijdelijke banen worden of het worden tijdelijke
leer/werk trajecten of het wordt op z'n slechtst 'werken met behoud van
uitkering'.]
# Verordening overgangsrecht hoofdstuk 2 artikel 9 'Onverminderd de
bepalingen van titel 10, boek 7 van het Burgerlijk Wetboek, wordt de
dienstbetrekking opgezegd indien de werknemer
a. een aanbod tot passende arbeid in arbeidsverhouding anders dan een
dienstbetrekking heeft geweigerd te aanvaarden'.
Vanuit een dienstbetrekking een niet-dienstbetrekking accepteren,
eventueel onbetaalde arbeid, een vrijwilligerscontract? Onacceptabel,
en ik hoop dat het Wetboek het toch onmogelijk maakt. (Een goeie manier
om van contracten af te komen is ook, om structureel te zorgen voor
tekort aan vacatures. Dan mocht je volgens de WIW contracten ontbinden.)
[Dit is een artikel in de Verordening Overgangsrecht Gesubsidieerde
Arbeid waar meer mensen over vielen. Een van de ook aan tafel zittende
ambtenaren stelde toen dat er had moeten staan: "anders dat een
WIW-dienstbetrekking". Als ik kwaad wil en soms wil ik dat, zou je de
foute tekst een freudiaanse verschrijving kunnen noemen of
boerenslimheid, want Tjoelker had de tekst goed geïnterpreteerd:
Zoals
het er staat, kan het inderdaad betekenen: Verruil je WIW-baan voor
'werken met behoud van uitkering'. Op 19/4/2004 komt de verordening in
de Raad ter vaststelling EN OOK HET RAADSSTUK GEEFT NOG STEEDS DE
ONJUISTE TEKST...
Als de Raad zit te slapen, gaat de foute tekst er zo doorheen en bestaat de mogelijkheid dat een WIW-er wordt ontslagen als hij/zij niet wil 'werken met behoud van uitkering'....]
# Wordt geprobeerd per 1 juli of 1-1-2005 de vaste dienstbetrekking van (ex-)WIW'ers om te zetten in een tijdelijke, die vervolgens eventueel niet verlengd wordt?
[Ik heb geen helder antwoord op deze vraag gehoord of het moet me ontgaan zijn.]
# Hoofdstuk, 3, artikel 14, reïntegratietrajecten, lid b. geparafraseerd: Het is verplicht mee te werken aan een reïntegratietraject. Anders sancties, eventueel, contractbe‰indiging? De WIW verplichtte per 1-1-'98 de gemeenten om een geschillencommissie in te stellen. Als ik niet uiteindelijk iets gemist heb, heeft de gemeente Leeuwarden dat ondanks gerichte verzoeken nooit gedaan. Verplicht accepteren zonder objectieve beroepsmogelijkheid is Nederland onwaardig.
[Mee eens: Het enige 'verweer' wat iemand overblijft als hij/zij door een reïntegratiebureau een richting op wordt gepusht die hem/haar totaal niet ligt onder het motto dat je alle 'gangbare arbeid' moet doen, is ziek worden. Het persoonsgebonden budget had wellicht een oplossing kunnen zijn, maar de WWB voorziet hier niet in.]
ID'ers en WIW'ers vrezen op dit moment voor het verliezen van hun zekerheden. Voor zover die vrees ongegrond is, mag van de gemeente (Werkgever van de WIW'ers en schepper van de ID-plekken) gevraagd worden om hen daarvan zo spoedig mogelijk op de hoogte te brengen.
Wytse Tjoelker, WIW'er (lid werkgroep gesubsidieerde arbeid ABVAKABO; bovenstaande o.p.t.)
w.j.tjoelker@freeler.nl