Even uit de bijstand treiteren


"Ėven uit de bijstand treiteren"
Uit de Leeuwarder Courant van vrijdag 15/2/2008.


Ook bij ons is de laatste tijd het idee ontstaan dat de ambtenaartjes van de soos steeds verder en verder gaan met hun streken om het recht van mensen op bijstand te traineren of om mensen de bijstand uit te werken met disproportionale maatregelen, zoals bijvoorbeeld: een keer vergeten om op een afspraak met de soos te verschijnen: als "maatregel" de hele uitkering intrekken...
Of, nadat een terugvordering door de soos, nog voordat een bezwaarschrift is behandeld in de Bezwaarschriften commissie, is gecanceld en de soos schriftelijk excuses had aangeboden, vlak daarna vrolijk weer opnieuw te starten met een dreigbrief over dezelfde kwestie waarin 18 mille bijstand werd teruggevorderd. Waarop betrokkene opnieuw zijn advocaat kon inschakelen...
De advocaat van betrokkene heeft naar verluidt thans tegen de soos een schadeclaim ingediend wegens immateriële schade. Dat zouden meer mensen moeten doen in voorkomende gevallen.

Sociale zekerheidsadvovaten en de Landelijke Clëntenraad constateren getreiter van diverse Sociale Diensten om mensen uit de bijstand te houden. Ik verdenk soosambtenaren er wel eens van dat ze geregeld op cursus worden gestuurd die als thema hebben: 5 minuten haat tegen mensen in de bijstand. Uit de Leeuwarder Courant van vrijdag 15/2/2008:

Even uit de bijstand treiteren

Gemeenten schieten door in hun pogingen het aantal bijstandsuitkeringen te verminderen, stellen cliėntenraden van sociale diensten. De nieuwste manier om zoveel mogelijk aanvragen te kunnen afwijzen, lijkt het traineren van de aanvraag zelf. "Dit is gewoon treiteren."

[Al enige jaren terug merkten we dat met name schoolverlaters die voor het eerst bijstand probeerden aan te vragen, op problemen stuitten.
Wij stuurden hierover op 19/8/2005 een brief aan B. en W. en kregen een onbevredigende reactie terug.]

DEN HAAG (GPD)- Gemeenten gaan steeds vaker over de schreef in hun pogingen het aantal bijstandsgerechtigden omlaag te brengen. Ze sluiten prestatiecontracten af met Centra voor Werk en Inkomen over het aantal aanvragen dat niet mag resulteren in een uitkering.
Bovendien traineren ze aanvragen voor bijstand door telkens aanvullende eisen te stellen.

[Mijn vermoeden is, dat dit flink is toegenomen nadat de wet is gewijzigd: uiterlijk 4 weken na het indienen van een bijstandsaanvraag heeft men recht op een voorschot van 90 procent van het voor hem/haar/hen geldende bijstandsniveau, behalve als de aangeleverde gegevens "onvolledig" zijn.
En dan bedenk je als ambtenaartje wat de hete adem van het College in de rug voelt om zo min mogelijk bijstandsgeld uit te geven, uiteraard wat...]

Dat constateren cliëntenraden en sociale zekerheidsadvocaten op grond van klachten van bijstandsgerechtigden.
Vooral gemeentelijjke prestatiecontracten schieten cliëntenraden in het verkeerde keelgat. Zo mag in Leiden één op de twee aanvragen niet tot een uitkering leiden.
"Hoe kun je nu zo'n doel nastreven? Als iemand recht heeft op een uitkering, dan hoort hij die te krijgen", zegt Else Roetering van de Landelijke Cliëntenraad (LCR).

[Wat is in Leeuwarden afgesproken tussen de wethouder en de soosambtenaren? Als er iets is afgesproken, dan haalt dat zeker niet de openbaarheid.]

De quota moeten worden gehaaId door aanvragers meteen aan een baan te helpen of aan een andere uitkering. De cliëntenraden vermoeden dat gemeenten het aantal uitkeringen ook drukken door aanvragen te frustreren.
"Vooral het laatste jaar horen wij klachten van mensen die steeds maar weer extra informatie moeten inleveren. Zelfs rekeningoverzichten van tien jaar terug."

[In Leeuwarden heeft de gemeente bureau SV-Land ingehuurd om door de kaartenbakken heen te gaan om te zien of mensen wellicht recht hebben op een andere uitkering. Men zou geholpen worden bij het aanvragen van die uitkering en het heette dat niemand tussen de wal en het schip zou vallen. Tijdens de laatste vergadering van de Cliëntenraad op 24/1/08 is een brief voorgelezen van een cliënte van de soos die per 1/1/2008 uit de bijstand was gegooid "want ze had recht op een andere uitkering". ALS dat zo zou zijn, dan bestaat al jaren de mogelijkheid tussen soos en UWV naderhand tot onderlinge verrekening over te gaan. Maar daar zijn de ambtenaartjes bij de soos kennelijk te beroerd voor: dit is veel beter: zo, weer iemand de bijstand uit gewerkt..]

De Haarlemse advocaat Pim Fischer, gespecialiseerd in sociale zekerheid, spreekt van een waar treiterbeleid. "Zolang aanvullende stukken niet zijn ingeleverd, wordt zo'n aanvraag ook niet behandeld. Op die manier worden aanvragen maandenlang aangehouden." Hij ziet een groeiende toename van mensen die niet meer door de administratieve molen voor een bijstandsuitkering heen komen.

Volgens Roetering worden er nu winsten behaald "over de ruggen van mensen heen".
Gemeenten krijgen budgetten toegewezen waarvan ze de uitkeringen moeten betalen. Geld dat overblijft, mogen ze vrij besteden aan bijvoorbeeld de bouw van een zwembad. In 2006 hield 70 procent van alle gemeenten over, blijkt uit onderzoek. In Amsterdam was de winst €18 miljoen.

[En de gemeenten de afgelopen jaren maar jammeren dat ze veel te weinig geld van het Rijk kregen om hun bijstandsuitkeringen te betalen. In werkelijkheid is er winst gemaakt, vrij besteedbaar. Die winst - mits niet verkregen door het ten onrechte niet geven van een bijstandsuitkering - had ook besteed kunnen worden aan het scheppen van extra gesubsidieerd werk voor diegenen die kunnen werken. Al op 17/10/2003 diende het PEL daarover een voorstel in bij de raadsadvies commissie Welzijn, maar de raadsleden hielden zich doof en blind...]

"Gemeenten worden opgejaagd om zo min mogelijk bijstands gerechtigden te hebben. Maar het zijn juist de sociaal zwakkeren, die hier de dupe van worden. Die hebben vaak hun administratie niet op orde." Ze vreest dat er steeds meer mensen een afwijzing krijgen. "Wat gebeurt er met die mensen? Niemand die het weet."

[Wat er met hen gebeurt kan de soos niets schelen, maar laat zich raden: oplopende schulden, lenen van familie en kennissen en tenslotte huisuitzetting wegens huurschulden... Kortom: weer een dakloze erbij in de stad...
Verder zijn het niet alleen de "sociaal zwakkeren" die hun papiertroep - want dat is het - niet op orde hebben: de overheid en allerlei andere instanties denken dat burgers een administratiekantoor zijn. Voor alle papiertroep die allemaal bewaard moet worden om je in voorkomende gevallen de burocratie van het lijf te houden, mag je langzamerhand wel een extra kamer bij je huis hebben... Het overgrote deel van de mensen heeft daar geen zin aan. En dan het aantal uren op jaarbasis dat je bezig bent met die zooi: dat zou langzamerhand wel eens betaald mogen worden..
Maar de meeste zorgen zou men zich in dit kader moeten maken over de mensen die psychisch niet 100 procent in orde zijn: die gaan er met zo'n in feite criminele werkwijze gewoon aan onderdoor. Of: een enkeling gaat de soos een keer 'verbouwen' of een ambtenaar, waarop de goegemeente weer roept om 'harde maatregelen'...]

Ook directeur Nanne de Jong van het Fries Samenwerkingsverband Uitkeringsgerechtigden (FSU), waarin de vijftien Friese cliëntenraden zijn verenigd, is bezorgd. "Veel gemeenten zijn ambitieus en zetten in op een snelle daling. Dat is een goede zaak, maar tegelijkertijd dreigen die gemeenten de kwaliteit van het werk dat bijstandsgerechtigden wordt geboden uit het oog te verliezen."

[Afgezien van het feit dat hij hier verandert van onderwerp, spreekt hier de betaalde welzijnswerker: zo is het gewoon niet waar en gebaseerd op 'wishful thinking' dat de cliëntenraden in Friesland onderdeel vormen van het FSU. Maar we snappen het wel: Het FSU heeft weer eens subsidieproblemen met de provincie en dan blaas je jezelf op tot een enorme organisatie...
In werkelijkheid zijn de cliëntenraden ingesteld bij raadsverordening als formeel adviesorgaan van het College van B. en W.
Het zou daarom een vreemde zaak zijn dat zij niet vrij zouden zijn hun adviezen te geven, maar onderworpen zouden zijn aan bestuur en ledenvergadering van een private organisatie! Het zou hetzelfde zijn als de raadsadvies commissie Stadsontwikkeling maar lid zou moeten worden van de Nederlandse Woonbond...
Uiteraard probeert het FSU al tijden de cliëntenraden in haar greep te krijgen: door te zeggen dat ze lid moeten worden van het FSU, door te stellen dat ze moeten overleggen met het FSU, door mensen naar voren te schuiven in de cliëntenraden die niet alleen hun club vertegenwoordigen maar in feite ook het FSU enz. enz. Kortom: de gebruikelijke werkwijze van het betaalde welzijnswerk, wat nog altijd meer kapot maakt dan je lief is, vooral de motivatie van vrijwilligers...]

Het alternatieve werk dat mensen verplicht zijn te doen om hun uitkering te behouden, moet wel zicht op een reguliere baan bieden, aldus De Jong. "Mensen kunnen tot wel vier jaar aan het werk worden gesteld met behoud van uitkering. Zo'n lange periode is niet bepaald stimulerend."

[Het is waar dat mensen tot wel vier jaar toe verplicht kunnen worden, in feite dwangarbeid te verrichten. Toch heeft het FSU nooit principieel stelling genomen tegen dat "werken met behoud van uitkering". Nee, er moet "zicht op een reguliere baan zijn" heette het altijd en daar ga je dan: mag er een half jaar gewerkt worden met behoud van uitkering, een jaar? Of is dat zicht op betaald werk alleen zichtbaar met behulp van een oude russische U-boot verrekijker? Ik ben bang van wel. Kortom: de glijdende schaal van een van overheidssubsidie afhankelijke organisatie.]

Als negatief voorbeeld noemt hij Skarsterlan, waar het beleid "heel ver is doorgeschoten".
Daar zijn ook mensen die nauwelijks of geen perspectief hebben op een normale baan verplicht zich te melden bij het project Wurkjouwer. "Als een soort bezigheidstherapie." Dat lot trof bijvoorbeeld een zestigplusser, die zijn tijd al nuttig besteedde door vrijwilligerswerk te doen bij een sportclub.
"Daarmee moest hij stoppen om werk te doen dat de gemeente voor hem had bedacht. Dan sla je door als gemeente, die zelf trots is op dat beleid."

[Dit is niets nieuws: vanuit het verleden zijn gevallen uit Amsterdam bekend waar men werd gedwongen het echte vrijwilligerswerk te stoppen, omdat men verplicht vrijwilligerswerk (dus dwangarbeid) moest doen wat door de gemeente Amsterdam werd aangewezen.]

Gelukkig is er een groeiend aantal gemeenten dat zich realiseert dat een bijstandsgerechtigde weinig opschiet met "een uiterst tijdelijke baan", aldus De Jong. "Maar naarmate je meer mensen met een uitkering aan een baan wilt helpen, wordt het moeilijker nieuwe geschikte banen te vinden."

[Nu gaat het weer over een tijdelijke baan, maar men moet goed voor ogen houden dat de overheid bezig is de koppeling tussen het woord 'baan' of 'werk' enerzijds en 'loon' anderzijds uit de taal te laten verdwijnen. Het is de bedoeling mensen te laten geloven dat dwangarbeid ook 'werk' is en dat je dan ook een 'baan' hebt.
Maar zo is het niet! Het is slechts een soort manipulatieve "nieuwspraak" a la Orwell in zijn boek "1984".
Een baan zonder loon is geen baan, maar ofwel echt vrijwilligerswerk ofwel dwangarbeid. En een bijstandsuitkering is geen loon! Die discussie hoort te gaan over of men een rechteloze onderklasse dwangarbeiders wil in Nederland of niet en of men zich daartegen verzet of maar wat meebuigt of niet!]


Einde LC-bericht. Commentaar tussen blokhaken [].

Zie ook: "Veel te lang wachten op bijstandsuitkering" incl. brief PEL 20/2/2005 aan B. en W. Link: http://home.wanadoo.nl/verpel/geld/369bs-aanvr.html

Ondanks dat de situatie sinds dat bericht formeel is gewijzigd, omdat de soos gehouden is volgens de wet iemand uiterlijk 4 weken na een bijstandsaanvraag een voorschot te geven van 90 procent, is door het getraineer bij een aanvraag nu de situatie nog slechter geworden...
Het enige wat men dan kan doen is een advocaat maar een kort geding laten aanspannen als de soos allerlei onzinnige extra gegevens gaat zitten vragen. Dat zou massaal moeten gebeuren!

secretaris PEL