OPWAARTSE DRUK

Overal in het land rijzen tegenwoordig de voedselbanken als paddestoelen de grond uit en sinds half mei j.l. ook in Leeuwarden, opgezet door de Arme Kant van Friesland en de Leeuwarder raad van kerken.
Een voedselbank haalt levensmiddelen die net tegen de houdbaarheidsdatum zitten, gratis op bij de supermarkten, maakt hiervan voedselpakketten en verdeelt deze onder de armen.
Op 14/6 jl. konden we in de krant lezen dat de lokale voedselbank 10.000 euro subsidie aan de gemeente had gevraagd, maar dat de wethouder van sociale zaken vond, dat er eerst maar eens een paar principiële noten moesten worden gekraakt. Wethouder Tom van Mourik:

"Moet de gemeente vertrouwelijke persoonsgegevens afstaan aan een particuliere instelling? Het weggeven van vrijkaartjes voor een musical van Joop van den Ende riep al vragen op. Wie controleert op welke manier of iemand recht heeft op een pannetje soep? Ik ben hier uiterst voorzichtig mee."

De wethouder heeft groot gelijk:
Liefdadigheid,bedeling en charitas zijn hiermee terug in Nederland en de vraag is hoe blij mensen die financieel aan de grond zitten, hiermee op termijn moeten zijn.
Hiermee is in feite ook de 19e-eeuwse strijd om de macht tussen kerk en staat weer terug: Wie is verantwoordelijk voor de armen? Wie heeft 'greep' op hen?

Ik zal niemand die in de problemen zit, kwalijk nemen dat hij of zij gebruik maakt van een voedselbank: De omstandigheden kunnen dit onvermijdelijk maken als je met de rug tegen de muur staat.

Het bestaan van voedselbanken kan echter wel betekenen dat de overheid hierin een excuus ziet om verder te bezuinigen op de uitkeringen onder het motto: De kerken en diaconien vangen dit wel op... Net zoals in de USA op grote schaal gebeurt:
Zo slapen in een stad als San Francisco elke nacht 80.000 (!) mensen op straat, bijna evenveel als er in Leeuwarden wonen...
De kerken beschikken over een enorme opvangcapaciteit in de vorm van slaapzalen, maar tegen zulke aantallen kunnen ook zij uiteraard niet op.

Tweede gevaar van kerkelijke voedselbanken is, dat sommige stromingen binnen de kerken, waar ook heel verschillend over dit fenomeen wordt gedacht, bij een toenemend beroep op hun voedselbanken, zullen proberen om tegelijk "mensen te wijzen op het geloof", zoals een recent artikel in het Friesch Dagblad wist te melden... M.a.w.: Het gevaar van zieltjeswinnerij, waar bv. een organisatie als het Leger des Heils al jaren niet meer aan doet.

Kortom: Conclusie is dat voedselbanken helaas op dit moment een noodzakelijk kwaad lijken te zijn, door toedoen van met name het rijksbeleid, maar dat we ons hiermee wel op het hellend vlak hebben begeven. Dinie van Velthoven-Olde van de kerkelijke werkgroep Arme kant van Nederland had gelijk toen ze volgens de krant op 25/5 j.l. in Leeuwarden over de voedselbanken zei: "We lossen de armoede niet op, we helpen mee de armen afhankelijk te houden en knabbelen aan hun waardigheid."

Iedereen kent de mensen wel die in zijn of haar wijk het groen onderhouden. Dat was vroeger een taak van de gemeente en bedoeld om mensen aan het werk te houden die om wat voor reden dan ook geen volle taak aankonden. Zo kostte het onderhoud de gemeente weinig en ze kreeg er een mooie wijk voor terug.
Die gemeentelijke dienst is opgegaan in CAPARIS. Eerst nog met geld van de gemeente, maar de laatste jaren moet CAPARIS inschrijven op het onderhoud van het groen. Ze moeten concurreren met professionele hoveniersbedrijven. Dat is nadelig voor de werknemers van CAPARIS. Want als CAPARIS een bepaalde wijk niet krijgt dan moeten er mensen ontslagen worden.

Het gevolg daarvan is dat de arbeiders uit de sociale sector een uitkering moeten hebben .....van de Gemeente!
Caparis probeert met een slimmigheidje - maar wel een a-sociaal slimmigheidje - te voorkomen dat ze daarvoor verantwoordelijk wordt gesteld. Ze willen nu proberen hun werknemers over te doen aan de beroepsmatige hoveniersbedrijven. Maar dat is geen gelijke strijd. Binnen de kortst mogelijke keren worden de mensen van CAPARIS eruit gegooid, omdat ze niet tegen full-time en gezonde mensen op kunnen. Dan wast CAPARIS haar handen in onschuld en is de sociale bescherming voor deze mensen opgeheven.

Wat de Gemeente op dit moment zelf niet ziet is, dat ze dan dubbel geld kwijt is. De hoveniersbedrijven die dan het groen zullen doen, moeten ook betaald worden, en de gemeente moet de werkeloos geworden mensen via de Wet Werk en Bijstand betalen. Het werk wordt op deze manier alleen maar schijnbaar beter. Want kunnen die hoveniers wel zoveel sneller en: hebben ze wel hart voor de wijk? En als CAPARIS weg is geconcurreerd, dan gaan de prijzen voor het werk vanzelf wel weer omhoog. Als men deze weg opgaat dan is het een feit, dat de gemeente door de uitbesteding van het groen zelf degene is die werkelozen kweekt.

Vindt u ook niet dat de uitverkoop van CAPARIS moet worden tegengehouden? Want als CAPARIS weg is is de Gemeente ook de gelden kwijt die ze vroeger in CAPARIS heeft ingebracht. Dat is dan nog een keer weggesmeten geld. Het wordt tijd voor aktie. Neem kontakt op met BLUT. Voorkom de uitverkoop. Telefoonnummer achterop.

****************************************************

Armoede, wanneer komen er betere tijden? De lokale politici wassen hun handen in onschuld want het is "allemaal de schuld van Den Haag". Maar was het niet zo dat de gemeenten steeds meer beleidsvrijheid zouden krijgen? Dat de regels minder zouden worden bepaald door de hoge heren uit Den Haag? Weten de lokale politici, uitzonderingen daar gelaten, eigenlijk wel hoe de "echte" wereld in elkaar steekt? Waar zij over praten als ze moeten kiezen tussen een mooie parkeergarage op het Oldehoofsterkerkhof en eventueel geld kunnen reserveren voor lagere gemeentelijke lasten? Weten zij hoeveel mensen in Leeuwarden en Friesland 'recht' zouden hebben op hulp van een voedselbank?

U komt in aanmerking voor een voedselpakket wanneer het besteedbaar inkomen, dus wat u over houdt nadat vaste lasten als huur, gas/water/licht en verzekeringen betaald zijn, per huishouden onder de volgende bedragen komt : 1-persoonshuishouden EUR 150,-
Bij meerpersoonshuishoudens is dit bedrag voor iedere volgende volwassene die tot het huishouden behoort te vermeerderen met EUR 50,- en/of voor ieder kind dat tot het huishouden behoort met EUR 25,- Als kanttekening wordt gezegd dat voedselpakketten expliciet NIET bedoeld zijn als extraatje voor mensen die het niet breed hebben, en dat het slechts om tijdelijke hulp gaat!!!!!

Zou u eventueel ook tot deze doelgroep behoren en komt u ook niet uit met het geld waarmee u het zou moeten doen? Laat uw stem horen!!!!! Stuur massaal een kaartje naar de wethouder van Sociale zaken, de wethouder van Welzijn of een andere lokale bestuurder die mede verantwoordelijk is voor de situatie waarin u zich nu bevindt! Heeft u die postzegel nog over stuur de brief dan naar:

COLLEGE VAN BURGEMEESTER EN WETHOUDERS; PER ADRES POSTBUS 21000 8900 JA LEEUWARDEN

Wellicht kunnen we een ludieke voedselbank actie organiseren en onszelf uitnodigen als gast aan tafel bij de mede verantwoordelijke politici. Wellicht dringt het tot hen door welke uitwerking de politieke besluiten hebben wanneer ze iedere dag twee of drie gasten aan tafel zouden hebben.
Wordt vervolgd.

Hier zijn een aantal tips om aan het eind van de maand wat meer geld op de bank over te houden. Wie kan dat niet gebruiken?

* Ga aan het einde van de dag tegen sluitingstijd boodschappen doen bij de duurdere supermarkten, negen van de tien keer zijn houdbare producten sterk afgeprijsd.
* Vaak zijn grote verpakkingen goedkoper, zoek mensen met wie je deze meermanverpakkingen kunt delen.
* Kijk eens in je vriendenkring rond of er iemand een pasje heeft van Sligro of andere grootgrutters, met veel zaken zijn zij goedkoper.
* Geen internet? Zoek adressen waar je kunt internetten tegen een heel geringe onkostenvergoeding op de tijdstippen dat jij dat wilt.
* Wel eens van LETS gehoord? Een kring van mensen die diensten gebruiken en aanbieden en elkaar hiervoor 'betalen' met een ruileenheid.
* Ga eens kijken op internet voor gratis diensten en goederen, zie de links hier onder.
* Maak er eens een dagje uit van naar een stad waar een weggeefwinkel is, als je het slim aan pakt kun je nog een lift regelen via marktplaats of een andere site.
Weggeefwinkels zijn er in Amsterdam, Hengelo, Leiden en Amersfoort.

Ciske de Rat Foundation vindt dat ieder kind recht heeft op plezier en ontspanning, op positieve aandacht, op een onbezorgde jeugd. Daarom komt Ciske op voor deze kinderen, vraagt aandacht voor ze en biedt ze kansen op geluk en een nieuwe toekomst. Zodat ze weer kind kunnen zijn en met zelfvertrouwen de wereld tegemoet kunnen treden.

Kinderen hebben positieve levenservaringen nodig om zich te kunnen ontwikkelen tot een volledig, evenwichtig individu. Zonder plezier en ontspanning stagneert deze ontwikkeling en dat kan ernstige consequenties met zich meebrengen: geen of een slechte ontwikkeling van het sociaal geweten, afhaken op school, het vertonen van gedragsproblemen vaak ook uitmondend in een sociaal isolement en in sommige gevallen zelfs crimineel gedrag.
Resultaat is dan een maatschappelijke positie met weinig positieve vooruitzichten. Ciske de Rat Foundation geeft bekendheid aan de aangrijpende situatie van deze kinderen en steunt projecten gericht op de doelgroep.
Want het is geen individueel, maar een maatschappelijk probleem. En een stuk dichterbij dan u denkt. Ook Leeuwarden worstelt met dit probleem, en het huidige regeringsbeleid laat de kinderen van mensen met een laag inkomen letterlijk en figuurlijk het kind van de rekening worden!

Ciske de Rat Foundation heeft een aantal werkgebieden ontwikkeld waarvoor ondersteuning van projecten mogelijk is.
1: Ontspanning en vrije tijd.
2: Speciaal Onderwijsscholen, scholen in achterstandswijken en jeugdhulpverleningsinstanties.
3: Deskundigheidsbevordering
4: Landelijk voorlichting

Of het iets te maken heeft met het gesjoemel van sommige RIB's is niet bekend, maar wellicht zijn gemeenten vanaf 1/1/2006 niet meer verplicht om particuliere bedrijven in te schakelen voor de reïntegratie van uitkeringsgerechtigden. Dit heet de 'uitbestedingsplicht' en de Tweede Kamer had al eerder gevraagd die te schrappen. Volgens het ministerie is een dergelijk besluit in de maak. Bij de gemeenten gaat er nu ongeveer 300 miljoen euro rijksgeld doorheen voor reïntegratietrajecten bij particuliere RIB's.
Als men daarvan nu eens de helft als gemeenten gebruikte om zelf trajecten te organiseren en de andere helft gebruikte voor wat meer gesubsidieerd werk, dan konden de gemeenten zelf ook op die manier wat meer mensen uit de bijstand houden. Dat lijkt ons beter voor werkervaring.

Maar dat is toch een naam van niks voor dit blad?! U weet een betere naam? Vast wel... Bel, schrijf, of mail ons (zie colofon) en geef ook even uw naam en adres: Dan maakt u kans op een geschenkbon t.w.v. 10 euro!
Aan een hoger bedrag doen we niet: We willen wel in stijl blijven: Arm tot straatarm....

De Redactie (die wel uitmaakt wie er gewonnen heeft...)

Uitgave blad: Vereniging De Horzel, samenwerkingsverband van vereniging P.E.L., stichting BLUT en het Komitee Vrouwen en Bijstand. Redactieadres: Postbus 2602 8901 AC Leeuwarden.

Eindelijk is men in de landelijke politiek wakker geworden en men komt er nu achter dat de privatisering van de arbeidsbemiddeling leidt tot een verloedering die je bij vrijwel alle privatiseringsoperaties ziet. Naar aanleidingen van meldingen bij de SP Tweede Kamerfractie van misbruik van gelden door reïntegratiebureau's (RIB's) heeft de Sociale Inlichtingen- en Opsporingsdienst (SIOD) herfst 2004 TNO Arbeid een 'verkenning' laten doen naar mogelijkheden tot misbruik van reïntegratiegelden. Die zijn er legio.

1. Reïntegratiebedrijven vermelden in offertes betere prestaties dan zij feitelijk behalen, zoals opgehoogde plaatsingspercentages en verlaagde uitvalpercentages.
Simpel gezegd: Ze geven te hoog op van het aantal mensen dat ze aan betaald werk hebben geholpen en sjoemelen met het percentage mensen dat tijdens een traject uitviel, b.v. door ziekte e.d. Want het laatste betekent voor hen (b.v. in Leeuwarden): 'No cure, less pay'.

2. Reïntegratiebedrijven declareren 'producten' (eigenlijk: diensten) die niet of niet volledig zijn uitgevoerd waardoor zij feitelijk geen aanspraak kunnen maken op een vergoeding. Concrete voorbeelden die door geinterviewden zijn genoemd hebben betrekking op het declareren van volledige cursussen die niet zijn afgemaakt en het opgeven van individuele gesprekken voor het houden van goedkopere groepsgesprekken. Dit riekt naar 'valsheid in geschrifte' en oplichterij.

3. Reïntegratiebedrijven declareren activiteiten dubbel door onterecht aanspraak te maken op verschillende regelingen. Zo wordt er dubbel gedeclareerd voor de uitvoering van reïntegratie-instrumenten of- trajecten en voor de uitvoering van voorzieningen uit het onderwijs of de zorg. (met name de AWBZ).

4. Reïntegratiebedrijven houden clienten onnodig lang vast. Zij verrichten dan geen activiteiten meer in de hoop dat de cliënt zelf een baan vindt, zodat het reintegratiebedrijf alsnog de betaling kan opstrijken.
Praktijkvoorbeeld: Man zit in reïntegratietraject maar vindt zelf werk. RIB neemt achter zijn rug om kontakt op met zijn toekomstige werkgever en zegt dat zij hem gaan 'begeleiden'. Werkgever uiteraard verbaasd. RIB stuurt man snel dezelfde advertentie toe en begint te dreigen met het inlichten van sociale zaken...

M.a.w.: Vind je zelf werk, waartoe je het volste recht hebt, ook als je in een reïntegratietraject zit, dan vindt het RIB dat niet leuk...
Daar gaat hun vette declaratie voor 'geslaagde arbeidsbemiddeling' bij de gemeente, terwijl hun activiteiten zich in diverse gevallen beperkten tot het uitknippen van personeelsadvertenties...

5. REA-subsidies worden niet of niet volledig besteed aan het oplossen van het probleem van de arbeidsgehandicapte.

6. In het verleden is melding gemaakt van zogenaamde U-bocht constructies, waarbij gemeenten reïntegratiebedrijven verplichten (delen van) trajecten bij voorbaat toe te kennen aan instellingen die aan gemeenten zijn gelieerd (Wiw, Sociale werkplaats-bedrijf).

De nieuwe Wet Werk en Bijstand (WWB) heeft diep ingegrepen in het leven en de portemonnee van mensen die met de beste wil van de wereld geen werk kunnen vinden.

Ten eerste heeft "Den Haag" het woord WERK in de titel van de wet gegoocheld zonder er ook maar enig zicht op werk bij te leveren. De RIB's - de reïntegratiebureaus - blijken een volslagen mislukking te zijn wanneer het gaat om het leveren van betaald werk. Ondanks de toegenomen druk op mensen zijn de RIB's niet in staat om vertrouwen bij de "op trajekt" zijnde mensen te wekken.

Ten tweede lijkt het soms wel of mensen opzettelijk worden ontmoedigd naar werk te zoeken. Bent u langdurig werkloos dan heeft u één keer per jaar recht op een extraatje (de zogeheten langdurigheidstoeslag). Heeft u de afgelopen jaren ook maar één dag gewerkt, dan verliest u het recht op die langdurigheidstoeslag.
De voorwaarden zijn zo streng dat werkelozen worden afgeschrikt om ook maar een gesprek over één dag werk aan te gaan, laat staan aan de slag te gaan, uit angst die paar honderd euro te verliezen, zodat ook in dit geval blijkt dat de WWB haar doel volkomen voorbij schiet. Ten derde is de uitvoering zoals "Den Haag" die eist, met alle pietluttigheden, niet efficiënt. Vanwege de vele vaste, hoge en onontkoombare lasten zoals huur en energie, kan niemand een maand zonder inkomsten.

Om na een eerste aanvraag de mensen 8 weken te laten wachten voor er geld komt, lijkt een opzettelijke ambtelijke pesterij. Het maakt de bijstandstrekkers er ook niet toeschietelijker op ten opzichte van de uitvoerende gemeente (al is Leeuwarden daarin niet eens de slechtste).
Maar ook de manier waarop de verrekening van mensen met een kleine verdienste uit eigen bedrijf of werk plaatsvindt is zo ingewikkeld en laat zo lang op zich wachten dat velen het bijltje er graag bij neer zouden gooien. En toppunt van langs elkaar werken: van de verrekende bedragen kun je ook nog een belastingaanslag verwachten.

Na anderhalf jaar WWB begint duidelijk te worden dat de wet het omgekeerde bereikt van wat er mee bedoeld werd. Er wordt geen extra werk geschapen. Er zijn mensen die uit de kaartenbak verdwijnen en zelf "wat aan rommelen". Degenen die in de bijstand blijven zien geen kans om aan de greep van de wet te ontkomen. De weg om een betere toekomst op te bouwen lijkt - nee is - volkomen afgesneden. Met de dwangmiddelen die de wet biedt wordt niemand gemotiveerd en blijft er alleen maar angstig morrend volk over. Dat er wat broeit zal "Den Haag" ondertussen wel duidelijk zijn: anders hadden zoveel mensen, ook werkenden niet tegen de Grondwet van de Europese CONCERNS gestemd. Omdat de toekomst onder zulke regels er nog grimmiger uit zullen zien. (Maar zouden ze dat in Polen ook begrijpen, want daar komt ook nog een referendum?)

BLUT. J.Post.

Las onlang in een tijdschrift een artikel over WONDER, een gezelschap wat plezier maakt met de samenleving. De consumptiemaatschappij integratie, files, het nationale humeur, politici of huisdieren... elk maatschappelijk issue is een kans om iets moois te ondernemen. Weet u nog dat sinterklaas de schoenen in de moskee had gevuld met kikkers en muizen? Ook dat was een actie van Wonder. Wonder zorgt ervoor dat er regelmatig iets wonderbaarlijks gebeurt. Al zet ze met de huidige actie de wereld wel op zijn kop!