De medewerkers van de Kringloopwinkel hebben op 15 juni 2005 een brief verspreid over de ellende bij de afbouw (lees: Men komt op straat te staan) van de v.m. ID/WIW banen. Hieronder volgt met toestemming van betrokkenen, de complete tekst:
Juni 2005, noodkreet van voormalig gesubsidieerde werkers bij Leeuwarder Kringloopbedrijf Estafette.
Weer zo’n naar tendentieus stukje, helemaal niet fijn!
Ach, U kunt dit natuurlijk voorlopig wel weer negeren ….
Het gaat best met het grootste deel van de Nederlanders, van de Leeuwarders. Het Leeuwarder gemeentebestuur viert het ene openingsfeest na het andere en gelooft helemaal in de toekomst van bijvoorbeeld een enorm gat aan de voet van de Oldehove, een miljonairswijk in het vogelland van Lekkum en een luchtkasteel op het Zaailand.
Intussen heeft een minderheid in dit land en in deze gemeente steeds minder perspectief. Wij bijvoorbeeld hoorden de afgelopen jaren bij die massa van bijna duizend Leeuwarder mannen en vrouwen die werkten in subsidieregelingen Banenpool, Melkert, ‘Instroom-Doorstroom-regeling’ en Wet Inschakeling Werkzoekenden.
Een normale arbeidsmarkt is er jaren niet meer, maar ‘als we via zo’n regeling gingen werken en goed ons best deden, zou er vast een normale arbeidsovereenkomst komen’.
Jarenlang zijn ons zulke worsten voorgehouden door de jongens en meisjes ‘consulenten’.
Dan draaien Balkenende, Zalm, Brinkhorst, Rutte, De Geus plotseling de subsidiekranen van de regelingen dicht. En de gemeenten mogen de gevolgen oplossen. Gaan die dat dan georganiseerd uitvechten met Den Haag? Nee hoor, er zijn nog wel andere mogelijkheden om het werk zonder meerkosten te laten doen. Heeft Den Haag niet die prachtige Nieuwe Bijstands-Wet gegeven, waarmee je mensen voor niks-extra kunt laten werken?
Het kostte wat avonden orakelen in dat prachtig gerenoveerde paleisje aan het Raadhuisplein. Maar toen kwam er toch zo’n leuk scenario uit: Je huurt een gespecialiseerd Buro in uit de Randstad. (Dat is voor het Leeuwarder gemeentebestuur al jaren het begin van de oplossing bij knelpunten.) Je laat al die honderden ‘gesubsidieerd-werkenden’ een multimedia-computertest doen waar de meest ervaren internetfreaks nog van gaan watertanden, zo leuk.
Je geeft van te voren de aantallen aan: zoveel moeten er zo snel mogelijk uit (de ‘vertrekkers’; tenminste 170 gedwongen ontslagen ‘in cadeauverpakking’), zoveel mogen eventueel nog een nieuw rondje ‘reïntegratie’ (de ‘wachters’) en maximaal zoveel moeten dan desnoods maar een contract houden met geld uit de Bijstandswet (de ‘blijvers’).
Het testburo, Hudson was dat, velt het oordeel. Nee, de gezondheidssituatie en dat soort dingen worden daarbij niet echt meegenomen, de uitspraak van de Hudson-computer is in principe definitief. Het gaat er immers ook alleen maar om, dat we een beetje goed op die streefaantallen uitkomen.
In tussentijd worden dan de ‘wachters’, en ook de ‘vertrekkers’ nog even, voorbereid op de vrije val door al weer reïntegratiebedrijven. ‘Good-old’ Werkwijzer/Reax en nieuwkomer –net op tijd- Agens. (Zeg maar eens dat de gemeente Leeuwarden niks doet voor de werkgelegenheid!)
Deze keer geen afhandeling door computers maar door mensen; maar de voor-programmering verschilt nauwelijks:
‘Je kunt het, als je maar je best doet’, ‘Nee, die praatjes dat er geen banen zijn kloppen niet; wij hebben soms vacatures die het Arbeidsburo niet eens kent’.
Helaas heeft Agens wel wat sterk de taal van de Sociale Dienst en daar zijn wij nog niet aan gewend: ‘Je moet meewerken, anders ….’
(Ach weet U wat het probleem is, de voornaamste reden dat wij in deze positie zitten, is gewoon dat we zo sloom zijn dat we dit soort dingen maar met ons laten doen.)
‘Gesubsidieerde banen’ (stomme term eigenlijk, niet méér gesubsidieerd dan alle andere niet-commerciële banen) zijn de afgelopen jaren meestal niet gebruikt voor het doel waarvoor ze in theorie bedoeld waren, reïntegratie naar een reguliere baan. Die zijn er ook steeds minder, de werkers in gesubsidieerde banen zijn overal gebruikt als goedkope arbeidskrachten. Het carriëre-perspectief van de hogere en middenkaders mag natuurlijk niet in de knel komen, daarom moet er op het uitvoerende werk bezuinigd worden.
Door de bovengenoemde actie van Balkenende, Zalm en consorten komt er nu een einde aan dit oneigenlijk gebruik van ‘reïntegratiegeld’. Wordt er dan nu gesaneerd, om zulk misbruik voortaan te voorkomen? Vergeet het maar, er wordt druk gezocht naar nieuwe mogelijkheden om gewoon uitvoerend werk voor een klein vergoedinkje te laten doen.
Neem bijvoorbeeld die mooie Estafette-bedrijven, waar wij eigenlijk zo op gesteld zijn:
afgezien van de gewoon ingeschaalde leidinggevenden, werden die hoofdzakelijk gedraaid door ID’ers en WIW’ers. Volgens de plannen van het paleis aan de Hidalgoweg worden die straks bijna zonder vaste krachten gedraaid als ‘leerwerkbedrijf’ = door stagiaires, door vrijwilligers (al of niet verplicht via de Bijstandswet), door taakstraffers van het Haltburo en dergelijke. Als wij ons niet zo misbruikt en genaaid voelden, zouden we bijna medelijden krijgen met zo’n noodscenario.
M.P. Balkenende is zo langzamerhand aardig getraind in preken om de burgers van dit land te wijzen op hun ‘verantwoordelijkheid in de samenleving’. Naïef of tegen beter weten in? Steeds meer mensen in dit land hebben door de Zalm-politiek geen kans meer op een beetje vastigheid. In het verleden is er door de overheid wel eens teveel ‘gepamperd’.
Maar waar slaat het op om verantwoordelijkheid te vragen van mensen die je geen echte kansen meer geeft?
Op de werkplek wordt je opgeroepen om je in te zetten voor de zaak. OK, de meeste ID’ers en WIW’ers hebben van huis uit wel zo’n instelling en als het echt ‘met z’n allen’ is, krijg je een positieve werksfeer. Maar nu merk je dat de directie haast niet kan wachten om je te dumpen en dat het gemeentebestuur er op aankoerst dat je weer Bijstandafhankelijk wordt. Als er nu nog een beroep wordt gedaan op jouw inzet, moet je toch wel achter je rug worden uitgelachen om je onnozelheid!
Om te beginnen zal toch bij de plannenmakers de knop om moeten. Het moet maar eens afgelopen zijn met die luchtfietserij dat gewoon uitvoerend werk niet meer betaald zou hoeven te worden.
Erg sneu natuurlijk voor al die beleidsmakers in de hoogste schalen, maar de CAO’s moeten toch echt worden aangepast en herverdeeld. Zalm en Brinkhorst kunnen zich wel stiekem verlekkeren over al die Polen die het werk wel voor half geld willen doen. Maar als de overheid er niet meer van uit gaat, dat ook gewone Nederlanders wat zekerheid hebben, ziet de toekomst van de polder er erg somber uit.
voorlopig nog
p.a. Marshallweg 16
8912 AC Leeuwarden
Datum: Woensdag, 15 Juni 2005