'Stipejild' werkzoekenden vindt nauwelijks onthaal. Tevens: Commentaar secretaris PEL d.d. 24/9/2002.
Sinds enige jaren bestaat de mogelijkheid dat mensen die via een
reïntegratieburo een 'traject' volgen wat geld krijgen voor de extra
onkosten die ze hebben door het volgen van zo'n traject. Dit gaat om
geld wat door de gemeenten aan de reïntegratieburo's wordt gegeven om
naar eigen inzicht in voorkomende gevallen aan deze mensen te kunnen
geven.
Vanaf de start hiervan zijn wij er op tegen geweest dat men bij
weigeren van dat geld door zo'n buro, geen bezwaar kon maken en zelfs
geen klacht kon indienen. Was het geld door de gemeente als lokale
overheid verstrekt, dan had je tenminste nog op basis van een 'voor
beroep vatbare beschikking' bij een weigering bezwaar kunnen maken.
Nu
niet: Het gaat nl. om een particulier bedrijf bij zo'n
reïntegratiebureau. Wij hebben ons vanaf het begin al afgevraagd of zo'n
bureau de mensen wel altijd op de mogelijkheid zou wijzen dat men dit
geld kon aanvragen als men voor onkosten stond. M.a.w.: Hoe goed wordt
de voorlichting? We hoorden zo nu en dan ook verhalen over dat geld in
die zin, dat het reïntegratiebureau het geld zelf opgebruikte voor een
deel van haar eigen onkosten... Helaas, zoals het vaak gaat, krijg je
nooit harde bewijzen in handen, dus blijft het bij 'verhalen'.
Op donderdag 26/9/2002 komt een evaluatienota over dat 'Stipejild'
('steungeld') zoals dat geld werd genoemd, ter sprake in de Cliëntenraad
Sociale Zaken. Dit, na vele malen uitstel door de gemeente 'omdat de
nota nog niet klaar was'. Vermoedelijk ligt de nota er nu toch, dank
zij hardnekkig aandringen van de vertegenwoordiger van Stichting BLUT in
de Cliëntenraad. De Leeuwarder Courant kwam vrijdag 20/9/2002 al met het
volgende bericht:
LEEUWARDEN - De onkostenvergoeding, die werkzoekende
bijstandsgerechtigden van de gemeente kunnen krijgen voor een net pak,
een computer of een strippenkaart, vindt in Leeuwarden nauwelijks
aftrek. Van de hiervoor sinds september 2000 gereserveerde EUR 658.000
is tot 1 juli nog geen EUR 70.000 uitgekeerd. Wethouder Hafkamp wijt de
onderbenutting aan onbekendheid en aan een te afwachtende houding bij de
bedrijven die de reïntegratie van de werklozen begeleiden.
[De gemeente zou m.i. zelf aan de mensen die een traject gaan volgen,
een folder moeten toesturen over het Stipejild en het zou het beste zijn
als de aanvragen gewoon zouden lopen via Sociale Zaken zelf. M.a.w.: er
zou een voorlichtingsfolder moeten komen en een kleine gemeentelijke
verordening waar in staat in welke gevallen je recht hebt op dat geld.
Deze buro's moeten dat geld niet meer toegeschoven krijgen van de
gemeente, want ze bakken er niks van ten koste van de mensen in een
traject die onkosten maken.]
Mede omdat het rijk bezuinigingen op de sociale zekerheid in petto
heeft, stelt Hafkamp nu de gemeenteraad voor de regeling aanmerkelijk te
verruimen. Per persoon zal dan EUR 900 mogen worden gedeclareerd in
plaats van EUR 225 of EUR 450.
[Het bedrag hing af van de 'fase-indeling' in de bijstand: Zat iemand in
fase 3, dan kon men EUR 225 krijgen, zat men in fase 4, dan kreeg men
EUR 450: Het eerste jaar EUR 225 en het tweede jaar in het traject ook.
Je hebt nl. trajecten die 1 jaar en die 2 jaar duren.]
Bovendien wil Hafkamp dat ook aanmoedigingscadeaus uit het fonds kunnen
worden gekocht, zoals bossen bloemen en VVV-bonnen om werkzoekenden te
belonen voor hun inzet.
[Dit laatste vind ik allemaal wat infantiel: Op deze manier zie je
mensen niet helemaal voor 'vol' aan.]
Tenslotte nog dit: De evaluatienota beweert dat er nooit klachten waren
over de regeling, maar dat is gewoon onwaar.
Voorbeeld: Een man neemt
deel aan een traject en krijgt wat Stipejild. Betrokkene heeft i.v.m.
het traject ook reiskosten en vraagt daarvoor bijzondere bijstand aan.
Dat wordt geweigerd. Hij heeft echter weet van nog iemand die een
traject volgt van wie de reiskosten door het bedrijf worden vergoed waar
diegene een traject volgt. Degene waar hij werkt, vergoedt zijn
reiskosten echter niet. Betrokkene stelt vervolgens dat er sprake is van
rechtsongelijkheid omdat hij het Stipejild voor reiskosten moet
inzetten, terwijl hij ook dringend behoefte heeft aan aanschaf van wat
nette kleding, terwijl die ander het geld als 'kledinggeld' kan benutten
omdat diegene z'n reiskosten vergoed krijgt van het bedrijf waar
diegene het traject volgt. Hij dient een bezwaarschrift in tegen de
afwijzing van zijn aanvraag voor reiskosten bij de bijzondere bijstand.
Dat is slim, want om deze wijze weet hij toch het Stipejild, hoewel dat
niet vatbaar is voor bezwaar en beroep, in een bezwaarprocedure te
brengen...
Vervolgens is de gemeente bijzonder vaag met betrekking tot
de vraag wat de criteria zijn voor toekenning van Stipejild en in welke
gevallen je dat nu wel krijgt en wanneer niet. De
Bezwaarschriftencommissie (Sociale Zekerheidskamer) stuurt vervolgens
een lange brief vol vragen naar Sociale Zaken om meer helderheid te
krijgen over dat Stipejild. Het lijkt nl. dat SZ het feit dat Stipejild
wordt gegeven, benut om de weg richting bijzondere bijstand af te
snijden. En dat deugt m.i. niet. Na deze brief capituleert de soos en
betaalt betrokkene haastig zijn reiskosten uit, vanuit de bijzondere
bijstand... Betrokkene trekt vervolgens op verzoek van de soos zijn
bezwaarschrift in, wat m.i. eigenlijk zijn enige 'fout' is in de
procedure, omdat dan de Commissie niet tot een advies richting B en W
komt over deze kwestie. Juist dat laatste had een soort 'jurisprudentie'
kunnen opleveren voor soortgelijke gevallen.
Het is duidelijk: In
voorkomende individuele gevallen capituleert de soos haastig, opdat het
toch vooral maar niet tot een advies van de Sociale Zekerheidskamer komt
aan B en W.
Maar dat zal hen niet baten: Het precedent ligt er en
betrokkene speelde ons de stukken in handen, wat we erg waarderen. Daar
kunnen we tenminste iets mee. Per slot zijn ook wij erg afhankelijk van
wat mensen ons vertellen over hun avonturen met de soos. Vooral als
mensen schriftelijke stukken hebben over procedures die ze tegen de soos
voerden, dan zijn die erg belangrijk om te weten. Aan namen doen we
niet; daar zijn we niet in geïnteresseerd: Het gaat om de kwestie die we
soms kunnen 'vertalen' in iets algemeens wat we in de Cliëntenraad naar
voren kunnen brengen om de soos te bewegen tot een beleidswijziging.
Kortom mensen in Leeuwarden: Blijf sturen! Waarheen? Simpelweg naar
Vereniging P.E.L. Postbus 2602 8901 AC Leeuwarden.